[ad_1]
25 سال پیش: هاشیموتو جایگزین مورایاما به عنوان نخست وزیر ژاپن شد
در 11 ژانویه 1996 ، ریوتارو هاشیموتو ، رهبر حزب لیبرال دموکرات (LDP) نخست وزیر ژاپن شد. وی پس از استعفای ناگهانی دومی در 5 ژانویه ، مرحله جدیدی را در تجزیه سیستم سیاسی ژاپن پس از جنگ باز کرد.
مورایاما رهبر حزب سوسیال دموکرات ، یک شریک اقلیت با LDP در یک دولت ائتلافی بود. وی در میان انتقادات گسترده شرکت ها از عدم موفقیت دولت در مهار رکود اقتصادی پنج ساله ژاپن ، استعفا داد. علت اصلی تصرف هاشیموتو با نجات 9 میلیارد دلار تعاونی های کشاورزی (685 میلیارد ین) تعاونی های کشاورزی تأمین اعتبار به واحدهای مسکونی ورشکسته تأمین شد.
مورایاما گفت ژاپن به “راهنمای جدیدی برای رسیدگی به مسائل حل نشده” نیاز دارد. تغییر رهبری به دنبال انتخاب ایچیرو اوزاوا به عنوان رهبر شینشینتو (مرز جدید) ، ائتلاف اصلی مخالف از نزدیک انجام شد. این دو تغییر در رهبری باعث برجسته شدن این دو سیاستمدار شد که بیشتر به دلیل دفاع تهاجمی از منافع ژاپن در سراسر جهان شناخته می شوند. هر دو نشان دادند که سیاست های “در درجه اول در ژاپن” را دنبال می کنند و همزمان حملات عمده ای را به سطح زندگی ، شغل و شرایط اجتماعی طبقه کارگر ژاپن تحریک می کنند.
در حالی که هاشیموتو پس از جنگ جهانی دوم به عنوان مبنای سیاست خارجی ژاپن به طور علنی از اتحاد ایالات متحده و ژاپن حمایت کرد ، وی یکی از مخالفان شدید خواسته های تجاری ایالات متحده بود. هاشیموتو با پشتیبانی از پوشش گسترده رسانه ای ، بر اساس تلاش های خود برای مخالفت با دولت های پی در پی آمریكا برای جبران كردن ژاپن برای از دست دادن قدرت اقتصادی آمریكا ، در سال 1995 برای رهبری حزب دموکراتیک خلق مبارزات انتخاباتی انجام داد. هاشیموتو به نمادی از ناسیونالیسم احیاگر ژاپنی تبدیل شده است. وی رئیس انجمن جانبازان جنگ ژاپن بود ، با عذرخواهی یک جانبه به دلیل جنایاتی که رژیم ژاپن در جریان جنگ جهانی دوم مرتکب شد ، مخالفت و خواستار اصلاح قانون اساسی این کشور شد که اعزام نیروها را در خارج از کشور محدود می کند.
از نظر داخلی ، هاشیموتو خواستار رفع کلیه محدودیت های استخدام کارکنان موقت شد ، که در آن زمان به شرکت ها اجازه می داد کارمندان موقت را فقط در رده های شغلی خاص استخدام کنند ، و لغو سیستم “اشتغال مادام العمر” را برای آنها دشوار می کند.
هاشیموتو محصولی از ماشین سیاسی LDP است که از سال 1955 تا 1992 بر ژاپن حکومت می کرد. وی در سال 1963 از جای خالی پدرش به پارلمان انتخاب شد و از طریق رهبری حزب به سرعت قیام کرد و مناصب وزیری در بهداشت و مراقبت های اجتماعی را اشغال کرد. ، حمل و نقل و امور مالی.
پنجاه سال پیش: سد عالی اسوان رسما افتتاح شد
در 15 ژانویه 1971 ، رئیس جمهور مصر ، انور سادات و رئیس جمهور اتحاد جماهیر شوروی ، نیکولای پودگورنی ، ریاست مراسم رسمی تقدیم سد عالی اسوان را بر عهده داشتند. پروژه بزرگ سد نیل بیش از یک دهه قبل یعنی سال 1960 آغاز شد.
این ساخت و ساز همکاری بین دولت مصر و اتحاد جماهیر شوروی است که تقریباً تمام بودجه و مهندسان اصلی سد را تأمین می کند. در مراسم برش روبان روی سد ، پرچم های هر دو ملت پوشیده شد. پودگورنی قول مساعدت اتحاد جماهیر شوروی در ساخت شبکه های مورد نیاز برای انتقال برق جدید به مردم مصر را داد.
بسته شدن رود نیل دو هدف اصلی را دنبال می کند. اول ، این مسئله یک مشکل قرن ها سیل و خشکسالی را حل می کند که مربوط به اولین تمدن های شناخته شده مصر است. کشاورزان اکنون می توانند به جای از بین بردن محصولات حاصل از سیلاب نامنظم یا خشکسالی ، میزان آب مورد نیاز در مزارع را تنظیم کنند. این امر به طور قابل توجهی ظرفیت و قابلیت اطمینان کشاورزی مصر را بهبود بخشیده است. دوم ، سد آسوان یک نیروگاه برق آبی بود که برای اولین بار برق بسیاری از مردم مصر را تأمین می کرد. وقتی سد آسوان به حداکثر 2.1 گیگاوات رسید ، تقریباً نیمی از کل برق را در مصر تولید کرد.
در ابتدا قرار بود این مراسم زودتر برگزار شود. این برنامه پس از مرگ غیرمنتظره جمال عبدالناصر رئیس جمهور مصر در سپتامبر 1970 تنظیم شد. به احترام رهبر فقید ملی گرایان ، افتتاح سد به روز تولد وی در 15 ژانویه موکول شد.
ناصر در ابتدا برای تأمین بودجه لازم و پشتیبانی علمی برای ساخت سد به ایالات متحده متوسل شد. با این حال ، پس از ملی شدن کانال سوئز در سال 1956 با متحدان ایالات متحده اسرائیل ، انگلستان و فرانسه جنگ آغاز شد ، فرصت همکاری بین ایالات متحده و مصر در ساخت سد از بین رفت.
سپس ناصر برای کمک و منابع به اتحاد جماهیر شوروی متوسل شد. اتحادیه جماهیر شوروی بیش از یک میلیارد دلار بودجه برای پروژه سد آسوان تأمین خواهد كرد و 270 میلیون دلار كه قبلاً توسط ایالات متحده پیشنهاد شده بود ، كاهش می یابد. این سد توسط مهندسان شوروی در م ledسسه هیدرو پروژه ها و با همکاری مهندسان مصری به رهبری عثمان احمد عثمان ، مالک بزرگترین شرکت قراردادی عرب در دهه 1960 طراحی شده است. اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی ماشین آلات سنگین مورد نیاز برای انتقال مقدار زیادی سنگ و خاک رس مورد استفاده در سد را نیز تأمین کرد.
75 سال پیش: صدها هزار دستگاه برداشت گوشت آمریکایی اعتصاب کردند
در 16 ژانویه 1946 ، حدود 270،000 کارگر گوشت در ایالات متحده شغل خود را به طور نامحدود ترک کردند ، این یکی از اعتصاب های دسته جمعی در صنایع مهم آمریکا از زمان پایان جنگ جهانی دوم است.
اعتصاب توسط اتحادیه های صنفی تحت پوشش این بخش ، کارگران بسته بندی United American Package و United Meat Cutters ، در پاسخ به تقاضای فزاینده کارگران برای افزایش قابل توجه حقوق ، صورت گرفت. این خاموش شدن شش بزرگترین تامین کننده گوشت کشور را تحت تأثیر قرار داد و اخطارهایی را در مطبوعات در مورد کمبود احتمالی گوشت ایجاد کرد.
اختلاف بسته بندی گوشت به دنبال اعتصاب مغازه های تعمیر خودرو جنرال موتورز در اکتبر 1945 برای خواستار افزایش 30 درصدی حقوق بود. دولت رئیس جمهور هری ترومن واکنش عصبی نشان داد و تلاش کرد تا بین مقامات اتحادیه خودرو و مقامات GM سازش کند. کمیته ویژه ای که توسط دولت تشکیل شد گزارشی را در تاریخ 11 ژانویه منتشر کرد که توصیه می کند 19.5٪ افزایش حقوق داشته باشد. این پیشنهاد توسط مدیریت شرکت رد شد و اعتصاب ادامه یافت.
ترومن به همین ترتیب از سازش ناپذیری شرکت های بزرگ گوشتی حمایت کرد. در 24 ژانویه ، وی پس از یک اعتصاب ده روزه ، دستور توقیف بسته های آسیب دیده را صادر کرد ، تنها دلیل آن این بود که این تعلیق بر تلاش های نظامی تأثیر می گذارد ، حتی اگر درگیری ماه ها قبل به پایان رسیده باشد. اتحادیه های کارگری که از نظر سیاسی وابسته به حزب دموکرات هستند ، هیچ اقدامی برای مقابله با حمله دولت انجام نداده اند.
در طول جنگ ، آنها بدون اعتصاب و مسدود كردن م effectiveثر دستمزد قول داده بودند. از سال 1945 تا 1946 ، تورم حدود 16 درصد افزایش یافت ، در حالی که دستمزد کارگران صنعتی تنها 7 درصد افزایش یافت.
این امر باعث ایجاد یکسری مبارزات قابل توجه می شود ، در حالی که 25٪ اتحادیه ها در سال 1946 اعتصاب می کنند. آنها شامل 750،000 کارگر فولاد که در 21 ژانویه ترک کردند و 174،000 برق در آن ماه اعتصاب کردند.
100 سال پیش: ایالات متحده به تیراندازی یک افسر نیروی دریایی از ژاپن اعتراض کرد
در تاریخ 13 ژانویه 1921 ، وزارت امور خارجه ایالات متحده برای اعتراض به ترور ستوان نیروی دریایی وارن اچ لانگدون در 8 ژانویه در مقابل مقر ژاپن در شهر ولادی ووستوک ، یک یادداشت دیپلماتیک به دولت ژاپن ارسال کرد.
ژاپن و ایالات متحده در آغاز جنگ داخلی روسیه در سال 1918 برای کمک به سرکوب جمهوری جوان شوروی در سیبری مداخله کردند. در حالی که ایالات متحده در سال 1920 نیروهای خود را از سیبری خارج کرد ، ژاپن همچنان کنترل بندر ولادی وستوک را حفظ کرد. در ماه مه او یک دولت دست نشانده ضد بلشویک در شهر ایجاد کرده بود.
هنگامی که لانگدون در تاریکی به کشتی خود ، ناو هواپیمابر USS آلبانی برمی گشت ، در حالی که فانوس در جلویش بود ، در حال بازگشت به ناوگان بود. پیش از مرگ ، لنگدن که هنگام تیراندازی با لباس شخصی بود ، گفت که وی را آمریکایی معرفی کرده است. سپس لانگدون ظاهراً هفت تیر خود را بیرون کشید و به سمت جاده حرکت کرد. نگهبان بعد از اینکه به درخواستهای اضافی برای شناسایی پاسخ نداد ، او را شلیک کرد.
در یادداشت دیپلماتیک خواستار آزادی مقامات آمریکایی در تحقیق در مورد قتل شده است. علی رغم ابراز تأسف ، که شامل تعداد افسران ژاپنی برای عذرخواهی از آلبانی می شود و همچنین دادگاه نظامی گارد ژاپن ، دولت ژاپن طی هفته های آینده دو ملوان آمریکایی را دوباره در ولادی وستوک بازداشت کرد.
در پاسخ ژاپن به یادداشت ایالات متحده ، دولت گزارش ها در مطبوعات ژاپن مبنی بر افزایش نظارت پلیس ژاپن بر آمریکایی ها در ژاپن را تکذیب کرد. مطبوعات آمریكایی خاطرنشان می كنند كه ارتباطات ژاپن حضور نظامیان این كشور را در سیبری در نظر نمی گیرد.
در پس تنش ها بین ژاپن و ایالات متحده این سوال وجود داشت که کدام قدرت امپریالیستی بر آسیای شرقی تسلط خواهد یافت. همزمان با پیوستن ایالات متحده به سایر قدرتهای امپریالیستی برای از بین بردن روسیه شوروی در جنگ اعلام نشده 1918-1920 ، وودرو ویلسون رئیس جمهور آمریکا نیز از ترس برتری ژاپن نسبت به واشنگتن انگیزه داشت. با توجه به این نگرانی ها ، ویلسون در سال 1918 نیروهای اعزامی آمریكایی را به سیبری فرستاده بود.
[ad_2]