[ad_1]
یک سال پس از آغاز بحران COVID-19 ، تقریباً 40،000 شهروند استرالیایی هنوز در وزارت امور خارجه و تجارت (DFAT) ثبت نام کرده اند و برای بازگشت به خانه از خارج از کشور کمک می کنند.
آنها قیمت بلیط های باج ، تأخیرهای بی پایان و لغو را تجربه کرده اند. بسیاری از آنها با محرومیت و فقر شخصی روبرو هستند و در کشورهایی که به شدت تحت تأثیر همه گیر قرار دارند ، خطر ابتلا به عفونت افزایش می یابد. در این میان ، 4800 نفر به عنوان گروه آسیب پذیر طبقه بندی می شوند.
به دلایل کاملاً مالی – امتناع دولت های فدرال ، ایالتی و سرزمینی استرالیا از ارائه امکانات کافی قرنطینه – این شهروندان از حق قانونی اساسی ، قانون اساسی و دموکراتیک برای ورود و زندگی در این کشور محروم هستند. به آنها كمك مالي نيز داده مي شود.
محدودیت های دولت در محدود کردن تعداد مسافران برگشتی باعث شده است شرکت های هواپیمایی که مرتباً بلیط های کلاس اول و تجارت را به مسافران اقتصادی ترجیح می دهند. بلیط هواپیما درجه یک از لندن به سیدنی تا 36895 دلار و پرواز کلاس تجاری از پاریس به ملبورن 25252 دلار می تواند باشد. با این حال ، حتی این قیمت های کلان تضمین کننده مکان پرواز نیستند. بسیاری از افرادی که پروازهایشان لغو شده است باید 30 روز منتظر بازپرداخت بمانند تا بتوانند بلیط جدیدی را رزرو کنند.
این وضعیت با اعلامیه 8 ژانویه مبنی بر اینکه رهبران دولت به عنوان “کابینه ملی” دو حزبی تعداد ورودهای بین المللی را بیشتر کاهش می دهد ، بدتر شد. ولز جنوبی (NSW) ، کوئینزلند و استرالیای غربی حداقل 15 فوریه ورود خود را به نصف کاهش داده اند. تعداد افراد مجاز به ورود به کشور از 6،700 نفر در هفته به فقط 4200 نفر کاهش یافت.
ظرفیت حمل و نقل هوایی کم نیست. طبق تحقیق COVID-19 سنا ، تعداد خطوط هوایی خالی که وارد کشور می شدند در نوامبر گذشته 30 هزار هواپیما در هفته بود.
دولتها تهدید انواع بسیار واگیر آلوده به COVID-19 را در انگلستان و آفریقای جنوبی ذکر کرده اند و می ترسند که سیستم قرنطینه آنها با سطوح آلودگی مقابله نکند. سویه موجود در انگلستان که تا 70 درصد قابل حمل تر و احتمالاً کشنده تر است ، در اوایل ماه جاری در استرالیا پس از آزمایش مثبت نظافتچی در هتل قرنطینه ای در بریزبن ، پایتخت کوئینزلند کشف شد.
تصمیم برای کاهش سقفها بر اساس محاسبات بودجه است و نه بر اساس سلامتی و رفاه مسافران. ارتقا ظرفیت سیستم قرنطینه و ارائه امکانات به صورت رایگان باعث بازگشت شهروندان از خارج از کشور می شود. در حال حاضر دولت ها برای هر نفر 3000 دلار بابت قرنطینه دریافت می کنند که این امر مانع بازگشت مردم عادی می شود.
در مقابل ، برای میزبانی یک رویداد شرکتی بسیار پردرآمد ، دولت کار ویکتوریا پروازهای چارتر – با بیش از 1200 بازیکن تنیس بین المللی ، کارکنان پشتیبانی و تیم های رسانه ای آنها – را به ملبورن انجام داد تا در مسابقات Open Australian استرالیا از 8 فوریه آغاز شود.
بیشتر نیروهای تنیس و پخش که به استرالیا می رسند از کشورهایی هستند که از شیوع عمده COVID-19 رنج می برند ، از جمله ایالات متحده و انگلستان. با تأکید بر غفلت از بهداشت عمومی ، 9 مسافر مثبت اثبات شدند و 72 نفر پس از شناسایی شدن به عنوان تماس نزدیک ، مجبور به ورود به یک قرنطینه شدیدتر شدند.
برخی دیگر در خارج از کشور به استاندارد دوگانه حمایت از رویداد تنیس اشاره کردند. کایم براملی ، که از ماه مارس در مکزیک گیر کرده است ، به او گفت روزانه جدید: “آنها می گویند” ما صندلی کافی نداریم “، اما به نظر می رسد که آنها می توانند آنها را برای افراد مشهور ، تیم های کریکت ایجاد کنند [and] بازیکنان تنیس … آنها به بازیکنان تنیس از همان کشورهایی که نمی توانیم از آنجا به خانه برگردیم اجازه می دهند. وی افزود ، “اگر ما خوش شانس باشید” “برای ما” هزینه پرواز 10،000 دلار است.
نخست وزیر ویکتوریا ، دانیل اندروز علناً از منافع سودآور شرکت ها و تجارت نام برد. وی اظهار داشت در صورت عدم موفقیت ملبورن در میزبانی مسابقات ، سایر كشورها ادعای این رویداد تنیس چند میلیارد دلاری را خواهند داشت.
دولت فدرال ائتلاف ملی لیبرال در اقدامی ناامیدانه برای جلوگیری از خشم عمومی ناشی از آن ، 20 پرواز چارتر را برای بازگشت برخی افراد گرفتار اعلام کرد. این فقط به تعداد کمی از گیر افتاده ها کمک می کند.
کسانی که با این پروازهای بازگشت به کشور بازمی گردند احتمالاً در تأسیسات هوارد اسپرینگز در نزدیکی داروین در سرزمین شمالی قرنطینه می شوند و انتظار می رود نرخ تجارت تا 15000 دلار برای محل استقرار آنها به دلیل تقاضای زیاد در تعداد کمی از مناطق ، از آنها گرفته شود.
در همین حال ، دولت فدرال مبلغی کاملاً ناکافی 17 میلیون دلاری برای کمک به کسانی که در مشکلات مالی هستند ، اختصاص داده است.
نفاق پیام 20 پرواز حیرت انگیز است. ابیشک سونتالیا ، مدیر شرکت مسافرتی مستقر در ملبورن ، گورا تراول ، به او گفت روزانه جدید هفته گذشته ، وی در ماه ژوئن تعدادی از درخواست ها را به وزارت کشور ارسال کرد که آیا پروازهای چارتر خالی که از هند برگشت می توانند برای حمل و نقل استرالیایی هایی که به خارج از کشور مانده اند استفاده شود؟
“ما بارها و بارها درخواست اجازه انجام همان کار را داده ایم [for Australians, as for Indians] اما آنها همیشه رد شده اند. ” وی افزود که این شرکت می تواند به راحتی “منشورهای ما را تبدیل کند تا مردم بتوانند از هر دو جهت سفر کنند.” وی گفت در حال حاضر 35 پرواز چارتر به هند انجام می شود.
وکالت برجسته حقوق بشر ، جفری رابرتسون ، به برنامه تلویزیونی 7.30 شرکت پخش رادیو تلویزیون استرالیا گفت “هیچ کس نباید خودسرانه از حق ورود به کشور خود محروم شود” ، این حق در اعلامیه جهانی حقوق بشر ثبت شده است.
طبق گزارشی در صبح سیدنی هرالد (SMH) از 440،000 شهروندی که دولت فدرال ادعا می کند در طی شیوع همه گیر به استرالیا برگشته اند ، فقط به 38800 نفر کمک کرده است.علاوه بر این ، ارقام نیروهای مرزی استرالیا از 280،560 مسافر بازگشتی به طور قابل توجهی پایین تر است ، که ادعاهای دولت را زیر سوال می برد.
بر خلاف درمان فرش قرمز که به بازیکنان حرفه ای تنیس و سایر شرکت کنندگان در مسابقات ارائه می شود ، سایر افراد در خارج از کشور تجربیات بسیار متفاوتی داشتند. در یک داستان ، جاستین پک از ملبورن به مدت 10 ماه در تایلند مسدود شده است. پک به SMH گفت که چندین پرواز لغو شده وجود دارد. او با درآمد کم دوست دخترش در تایلند زندگی می کرد و پس انداز و صندوق های بازنشستگی اش تمام شد.
دانوشکا سیلوا از ملبورن به SMH گفت که او در تلاش است قبل از انقضا ویزای وی و شریک زندگی اش در پایان دسامبر از انگلیس برگردد. سیلوا گفت که از دیدن برخورد بی ادبانه استرالیایی های خارج از کشور تعجب نکرد و گفت که این بیانگر رویکرد دولت در قبال پناهجویان است. سیلوا و شریک زندگی او پس از اخراج از پرواز برنامه ریزی شده مجبور شدند برای تمدید ویزا فوق العاده در دولت انگلیس ثبت نام کنند. آنها در ماه فوریه پرواز خود را رزرو کردند ، اما سیلوا گفت که می ترسد آنها نیز از آن پرواز اخراج شوند.
امی وبستر و نامزدش که در انگلیس نیز اقامت داشتند ، پرواز 21 ژانویه خود را با خطوط هوایی قطر لغو کرده بودند. وی به روزنامه گفت: “ما احساس می کنیم رها شده ایم. به نظر نمی رسد که ما آنقدر ثروتمند یا ثروتمند باشیم که بتوانیم به خانه برویم ، که به نظر من این نباید عاملی در تلاش برای بازگشت به کشور خود باشد. “
[ad_2]