[ad_1]
این آتش سوزی که شنبه گذشته بیمارستان San Borja ، یکی از بزرگترین بیمارستانهای سانتیاگو را درگیر خود کرد ، با دهه ها کمبود بودجه و کمبود بودجه سیستم بهداشت عمومی توسط دولت های راست و چپ روبرو است. در پس زمینه تشدید نگران کننده موارد COVID-19 ، که در آن واحدهای مراقبت های ویژه ملی 92 درصد اشغال شده اند ، چنین فاجعه های قابل پیشگیری فقط می توانند فروپاشی یک سیستم بهداشتی از قبل تخلیه شده را تسریع کنند.
این امر هم به دلیل شانس و هم به اقدامات قاطع و تعهد متخصصان بهداشت و خدمات اورژانس انجام شده است كه هیچ كسی آسیب ندیده است. پس از اعلام سیگنال در حدود ساعت 7 صبح ، حدود 300 آتش نشان ، 40 ماشین آتش نشانی و خودروهای اضطراری در حال مبارزه با آتش بودند. در کمتر از دو ساعت ، پرسنل بهداشت اکثر بیماران ، در مجموع حدود 300 نفر را به مناطق امن بیمارستان منتقل کردند تا مشخص شود چه کسی می تواند مرخص شود و از جمله بیماران مراقبت های ویژه به مراکز بهداشتی گسترده در سانتیاگو منتقل شود.
پزشکی از سان بورجان از شاخه اطفال با احساساتی توضیح داد که چگونه او و دیگر کارکنان بهداشتی ، که برخی از آنها در تعطیلات بودند ، به سرعت به اخبار آتش سوزی بیمارستان پاسخ دادند: “من خبر را دریافت کردم ، لباس پوشیدم و رفتم به بیمارستان … کارمندان اطفال رفتارهای بی عیب و نقصی داشتند. 19 کودک در بیمارستان بستری بودند ، همه آنها با خیال راحت از بدن خارج شدند ، همه آنها به ترتیب ، همه کارمندان می دانستند که چه باید بکنند ، همه چیز همانطور که همیشه در مورد نقل و انتقالات می دانستیم. این یک معجزه بود ، تعهد همه. “
علت دقیق آتش سوزی که در اتاق دیگ بخار شروع شده هنوز نامشخص است. تحقیقات در حال انجام است. گزارش اولیه نشان دهنده نقص برق است. آنچه مسلم است این است که با سالها غفلت مالی ، عدم نگهداری کافی و تجهیزات منسوخ ، چنین حوادثی ناگزیر اتفاق خواهد افتاد.
این نتیجه گیری است که میلیون ها نفر در کشور انجام داده اند. ویروسی ویدئویی از یک کارگر عصبانی از سان بورخا است که هنگام حضور در یک کنفرانس مطبوعاتی در منطقه ، با انریکه پاریس وزیر بهداشت روبرو می شود. “شما هیچ کاری نکرده اید!” شما برای تلویزیون و تصویر می آیید ، هیچ چیز دیگری ، “او وقتی تحت تأثیر قرار گرفت گفت.
فیلم چهار بیمارستان که فقط 24 ساعت بعد از آب باران غرق شد نیز ویروسی شد. بیشترین آسیب دیده بیمارستان ال پینو است که در محله سن برناردو واقع شده است. در یک اعلامیه بیمارستان گفته شده است که “این مرکز در نصب خود دچار حوادث مختلفی شده است. در بیشتر موارد ، این موارد نشتی جزئی و نشتی است. اما حوالی ساعت 4 بعد از ظهر ، یک حادثه مهم در سرویس اورژانس مادر (جایی که) سقف کاذب به دلیل تجمع آب بیش از حد ظرفیت سیستم های تصفیه آب باران شکست ، رخ داد. “
بارندگی های شدید روز یکشنبه در منطقه پایتخت همچنین بیمارستان بوئین ، بیمارستان پادره هرتادو و بیمارستان سان بورخا را تحت تأثیر قرار داد.
ایوان گونزالس تاپیا معماری بود که در تحقیق در مورد وضعیت سیستم اجتماعی تحت دیکتاتوری نظامی به دستور دولت مدنی در آن زمان در سال 1989 مشارکت داشت. ائتلاف چپ میانه Concertación ، شامل حزب سوسیالیست و مورد حمایت حزب کمونیست استالینیست از 1990 تا 2010
گونزالس با اشاره به فاجعه در سان بورخا گفت که آتش سوزی در ساختمانهای شهر هرگز نتیجه حوادث غیر مترقبه طبیعی نبود:
“دلایل تولید آنها همیشه همان چیزی است که ما دائماً در مورد این و سایر بلایا می گوییم: عدم برنامه ریزی ، مدیریت و نگهداری. آنچه باید بدیهی به نظر برسد در شیلی با دادن و تأمین حداقل منابع لازم برای جلوگیری از خطرات و فاجعه هایی که برنامه ریزی کافی همیشه قادر به پیش بینی است ، انجام نمی شود. “
کمیسیون گونزالس در سال 1989 مشغول به کار شد تا تأیید کند که در طول 17 سال حکومت نظامی ، بیشتر ساختمانهای این شهر در وضعیت نامناسبی قرار دارند.
وی می نویسد: “در میان آنها ، بخش بهداشت با کمبودهای بزرگ خود برجسته بود ، زیرا حداقل بودجه برای جایگزینی و نگهداری آنها حتی نیمی از آنچه لازم بود سرمایه گذاری نشده بود. پس ما از آنچه در سان بورجا رخ داده تعجب نمی کنیم … که امروز حتی بودجه لازم برای خدمات رسانی به بیمارانی را که دریافت می کند ندارد. “
این نشانه قابل توجهی از کسی است که به کنسرت چپ میانه ای (تالار شهر نوئوا فعلی) پایبند بوده و کیفرخواست کل طبقه سیاسی چپ گرای پارلمان است ، که سعی دارد تمام اوضاع نابخشودنی زیرساخت های اجتماعی و عمومی را تنها به گردن دیکتاتوری نظامی سیاست های اقتصادی بازار آزاد. در حقیقت ، آنها با تأمین ناچیز 4 درصد از تولید ناخالص داخلی به بودجه بهداشت ، ایجاد همین سیاست ها و ایجاد میان بدترین نسبت های کارکنان و بیماران در OECD و یک سیستم بهداشت عمومی که با منابع و زیرساخت ها هموار شده است ، تقویت کردند.
این زمینه فاجعه در سان بورخا در شرایطی است که موارد COVID-19 به سرعت در شیلی در حال افزایش است و امروز در اواسط تابستان به میزان بالای شیوع زمستان گذشته رسیده است. بر اساس آخرین گزارش وزارت بهداشت ، تعداد موارد روزانه به 4000 مورد رسیده است. از 28 ژانویه ، تعداد کل موارد تأیید شده و مشکوک به 821 هزار و 130 مورد ، همراه با 24 هزار و 429 مرگ و میر رسیده است.
این فاجعه با این واقعیت همراه است که بیمارستان های منطقه ای بیماران مهم خود را به سانتیاگو می فرستند زیرا دیگر تخت ندارند. این وضعیت در مورد منطقه اطراف والپارایسو ، دومین شهر بزرگ شیلی است. هم بیمارستان کارلوس ون بورن و هم بیمارستان گوستاوو فریککه به 100 درصد اشغال رسیدند ، در حالی که منطقه استخراج آنتوفاگاستا به دلیل کمبود پرسنل مجبور به مراجعه به بیمارستان نظامی شد.
در طی همه گیری ، نگرانی اصلی دولت راست افراطی رئیس جمهور سباستین پینرا باز نگه داشتن بخشهای سودآور اقتصاد بود. وزیر بهداشت سابق وی ، خیمه مونالیچ ، که مجبور به استعفا شد پس از دستگیری در ارائه اطلاعات ویروس کرونا برای عموم مردم ، یک رژیم قرنطینه ای “پویا” را ایجاد کرد که به صنعت معدن و سایر صنایع صادرات محور اجازه می داد برای کسب و کار باز بمانند. این امر منجر به گسترش مستقیم COVID-19 به مناطق دیگر ، به ویژه مناطق دارای نیروی کار استخراج معادن شد.
در مواردی که قرنطینه اعمال می شود ، هیچ کمک قابل توجهی به میلیون ها میلیون نفر که به دلیل پرداخت نشدن حقوق و یا به دلیل کار در بخش غیررسمی مجبور به شکستن مقررات منع رفت و آمد برای غذا یا کار شده اند ، نمی شود. این شرایط را برای گسترش سریع ویروس در حومه پر جمعیت طبقه کارگر و شهرهای کسل کننده سانتیاگو ، والپارایسو و جاهای دیگر ایجاد کرد.
آخرین وزیر بهداشت ، انریکه پاریس ، سیاست “مصونیت گله” دولت را افزایش داد ، که مستقیماً به موج دوم فعلی کمک کرد. در پایان سال گذشته ، دولت تصمیم بسیار بی پروایی گرفت تا کشور را به روی جهانگردی بین المللی باز کند.
در طول این روند ، حزب چپگرای پارلمانی و اتحادیه های صنفی تحت سلطه حزب کمونیست و Frente Amplio که موافقت خود را برای فعال نگه داشتن صنایع جزئی صادرات بر عهده داشتند ، به دولت راستگرایان کمک می کردند. آنها منع مذاکره جمعی ، کاهش دستمزدها و اشتغال را به نفع کارفرمایان پذیرفتند و به صراحت از هرگونه اقدام صنعتی علیه فقر ، گرسنگی ، ناامنی و اخراج که بر طبقه کارگر تأثیر بگذارد ، خودداری کردند.
اعتصاب نامحدودی که اواخر سال گذشته توسط اتحادیه های بهداشت برگزار شد به همان سرعتی که پس از انعقاد قرارداد فروش آغاز شد ، پایان یافت. یکی از اصلی ترین خواسته ها – پرداخت پاداش ناچیز COVID 200000 پزو (275 دلار) ، که 500000 پزو (650 دلار) کاهش می یابد ، که در ابتدا در ماه ژوئن توسط کنگره وعده داده شده بود ، هنوز پرداخت نشده است.
مطالعه ای که هفته گذشته توسط انجمن پرستاران انجام شد و متغیرهای ارزیابی را ارزیابی می کند – مانند تعداد موارد جدید ، مرگ و میر ، ویژگی های موج دوم در اروپا ، ضعف حاکمیت دولت و فرآیندهای واکسیناسیون – به این نتیجه رسید که موارد می تواند در طول زمستان چهار برابر شود. اما حتی در این سناریوی قریب الوقوع قریب الوقوع ، آنها از بسیج طبقه کارگر امتناع می ورزند.
با این تجربه سهل انگاری جنایی و بی تفاوتی بی احساس از سوی کل نخبگان سیاسی ، طبقه کارگر باید درسهای انتقادی را بیاموزد و با برنامه خود مداخله کند. این باید از سیاست بورژوازی ، به ویژه با PKC استالینیست ، Frente Amplio چپ شبه و دستگاه چپ ، که محدود به پارلمانتاریسم و حمایت از مالکیت خصوصی سرمایه داری هستند ، جدا شود. این سازمان باید سلطه اتحادیه های شرکتی را رد کند و مجموعه های جدیدی از قدرت سیاسی را تشکیل دهد که از کارمندان عادی تشکیل شده و توسط آنها کنترل می شود.
مبارزه طبقه کارگر فقط با یک دیدگاه انقلابی سوسیالیستی می تواند پیشرفت کند. کمیته بین المللی چهارمین انترناسیونال در حال پاسخگویی اصیل سوسیالیستی به همه گیری است. ما کارگران و جوانان در شیلی را تشویق می کنیم تا برای شروع این مبارزه با ICFI تماس بگیرند.
[ad_2]