[ad_1]
ده سال پیش ، امروز اعتراضات گسترده ای در مصر آغاز شد که 18 روز بعد منجر به سقوط دیکتاتور دیرینه حسنی مبارک شد و کارگران و جوانان را در سراسر جهان برق گرفت.
انقلاب مصر یک خیزش انقلابی قدرتمند بود که در آن طبقه کارگر نقشی اساسی داشت. در 25 ژانویه 2011 ، ده ها هزار نفر در شهرهای سراسر کشور از جمله سوئز ، پورت ساید و اسکندریه به خیابان ها ریختند. در به اصطلاح “جمعه خشم” ، سه روز بعد ، این توده های رو به رشد مردم ، بدنام نیروهای امنیتی رژیم را در نبردهای خیابانی که شبیه جنگ داخلی بود ، شکست دادند.
روزهای بعد میلیون ها نفر در مصر تظاهرات کردند. میدان تحریر که توسط صدها هزار نفری که به مرکز قاهره آمده بودند اشغال شده بود ، به عنوان نمادی بین المللی از قیام ظهور کرد ، اما در نهایت مداخله طبقه کارگر بود که ضربه سرنوشت ساز مبارک را وارد کرد. موج اعتصابات و مشاغل کارخانه ای در 7 و 8 فوریه در کشور آغاز شد که پس از استعفا مبارک در 11 فوریه ، این روند به رشد خود ادامه داد.
در اوج انقلاب ، روزانه حدود 40 تا 60 اعتصاب صورت می گرفت. فقط در فوریه 2011 ، اعتصابات سال گذشته اعتصاب شد. صدها هزار کارگر در مراکز مهم صنعتی مصر اعتصاب کردند ، از جمله کارگران کانال سوئز ، فولادسازان سوئز و پورت سعید و 27000 کارگر صنعت نساجی در غزل محلاتی ، بزرگترین تأسیسات صنعتی مصر در دلتا. ، شهر محله الکبری.
وب سایت سوسیالیست جهانی وقایع مصر و تونس را که در آن اعتراضات گسترده زین العابدین بن علی ، دیکتاتور قدیمی چندین روز زودتر سرنگون شد ، به عنوان آغاز یک دوره انقلابی جدید ارزیابی کرد. در دیدگاهی تحت عنوان انقلاب مصر ، دیوید نورث ، رئیس هیئت تحریریه بین المللی WSWS ، نوشت:
انقلاب مصر یک ضربه ویرانگر به پیروزی طرفدار سرمایه داری وارد کرد که به دنبال انحلال بوروکراسی شوروی در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در سال 1991 صورت گرفت. مبارزه طبقاتی ، سوسیالیسم و مارکسیسم در دنیای مدرن بی ربط اعلام شد. “تاریخ” – همانطور که در “تاریخ کل جامعه تاکنون تاریخ مبارزات طبقاتی است” (کارل مارکس و فردریش انگلس) – پایان یافت. از آن به بعد ، تنها انقلاب های ممکن برای رسانه ها انقلابی بود که از قبل کدگذاری شده ، توسط وزارت امور خارجه آمریکا به صورت سیاسی تهیه شده و سپس توسط قشر ثروتمند طرفدار سرمایه داری جامعه اجرا شده است.
این سناریوی خودجوش و ارتجاعی در تونس و مصر منفجر شد. داستان با انتقام برگشت. آنچه در حال حاضر در قاهره و سراسر مصر جریان دارد ، انقلاب است. لئون تروتسکی ، بزرگترین متخصص در این زمینه نوشت: “غیر قابل انکارترین ویژگی یک انقلاب ، دخالت مستقیم توده ها در وقایع تاریخی است.” این تعریف از انقلاب کاملاً مربوط به آنچه اکنون در مصر اتفاق می افتد است.
با این حال ، ده سال بعد ، این طبقه کارگر نیست که در مصر در قدرت است ، بلکه یک دیکتاتوری نظامی غرق در خون است که توسط نیروهای امپریالیستی پشتیبانی می شود و در وحشت یک قیام توده ای دوباره زندگی می کند و هرگونه نشانه ای از مخالفت اجتماعی را سرکوب می کند. در 22 ژانویه ، پارلمان مصر به درخواست مبارک عبدالفتاح السیسی ، دیکتاتور سابق و دیکتاتور فعلی ، وضعیت اضطراری را برای سه سال دیگر تمدید کرد. از زمان کودتای وی علیه رئیس جمهور منتخب محمد مرسی در سال 2013 ، بیش از 60،000 زندانی سیاسی در اتاق های شکنجه رژیم ناپدید شده اند. هزاران نفر به اعدام محکوم و اعدام شدند.
در پس زمینه از سرگیری مبارزه طبقاتی در سراسر جهان – که به دلیل عواقب ناگوار همه گیر و توسل آشکار بورژوازی به دیکتاتوری و اشکال حکومتی فاشیستی دامن می زند ، لازم است از این تجربه درس های سیاسی بگیریم. ضدانقلاب در مصر چگونه می تواند یک پیروز باشد ، و این چه وظایف سیاسی را برای نبردهای طبقاتی آینده بر عهده دارد؟ کلید پاسخ به این س questionsالات مهم ، مطالعه دقیق وقایع و نقش روندها و برنامه های سیاسی است. مشکل اصلی انقلاب مصر عدم رهبری انقلابی بود.
یک روز قبل از سرنگونی مبارک ، دیوید نورث در چشم انداز دیگری هشدار داد:
بزرگترین خطری که کارگران مصری با آن روبرو هستند این است که پس از تأمین امنیت اصلی نیروی اجتماعی برای به دست گرفتن قدرت از دست دیکتاتور پیر ، هیچ چیز از لحاظ سیاسی به غیر از نام و چهره برخی از رهبران تغییر نخواهد کرد. به عبارت دیگر ، دولت سرمایه داری دست نخورده باقی خواهد ماند. قدرت سیاسی و کنترل زندگی اقتصادی در دست سرمایه داران مصری و پشتیبانی ارتش و اربابان امپریالیستی آنها در اروپا و آمریکای شمالی باقی خواهد ماند. وعده های دموکراسی و اصلاحات اجتماعی در اسرع وقت رد می شود و رژیم جدیدی از سرکوب وحشیانه معرفی می شود.
این خطرات اغراق آمیز نیستند. کل تاریخ مبارزات انقلابی در قرن بیستم ثابت می کند که مبارزه برای دموکراسی و آزادی کشورهای تحت ستم امپریالیسم می تواند محقق شود ، همانطور که لئون تروتسکی در نظریه انقلاب دائمی خود اصرار دارد ، فقط با تسخیر قدرت توسط طبقه کارگر بر اساس یک برنامه بین المللی و سوسیالیستی.
این ارزیابی در طول انقلاب مصر تأیید شد. همه جناح ها و احزاب بورژوازی و زائده های استالینیستی و شبه چپ آنها اساساً شخصیت ضد انقلابی آنها را نشان داد. آنها با امپریالیست ها همکاری می کنند و از سرمایه داری مصر و نهادهای آن دفاع می کنند. این امر هم در مورد اخوان المسلمین که اکنون مانند زمان مبارک دوباره ممنوع شده است و هم در مورد احزاب ناصریست یا “لیبرال” صدق می کند. اخوان به عنوان یک حزب حاکم قبل از کودتا با ارتش صحبت کرد ، اعتصابات و اعتراضات را ممنوع کرد و از مداخله امپریالیستی در لیبی و سوریه حمایت کرد.
چندین نمونه برجسته را می توان ذکر کرد. محمد البرادعی ، رهبر پیشین انجمن ملی تغییر ، به عنوان معاون اول رئیس نظامی نظامی سیسی انتخاب شد. کمال ابوعیتا ، رهبر اتحادیه “مستقل” وزیر کار شده است. حمدین صباحی ، رهبر جنبش مردمی ناصریست مصر ، علناً از قتل عامهای حکومت نظامی دفاع کرده است. هنگامی که ارتش حداقل 900 مخالف کودتا ، از جمله زنان و کودکان را به قتل رساند ، در حالی که اعتراضات مرسی را در میدان راباع الاداویه قاهره متلاشی کرد ، صباحی در تلویزیون گفت: “ما دست در دست هم خواهیم ماند ، مردم ، ارتش و پلیس.”
یک روند خاص فاسد که زمینه ساز ضدانقلاب بود ، با این وجود ، سوسیالیست های انقلابی (RS) ، یک گروه چپ شبه در مصر بود که با حزب کارگران سوسیالیست (SWP) در انگلیس و چپ ارتباط نزدیک داشت. حزب آلمان ، از جمله دیگران. در هر مرحله از انقلاب آنها اصرار داشتند که کارگران نمی توانند نقشی مستقل داشته باشند ، بلکه باید در برابر یک یا جناح دیگر بورژوازی تسلیم شوند تا برای حقوق دموکراتیک و اجتماعی خود بجنگند.
پس از سقوط مبارک ، ارتش جمهوری اسلامی توهماتی را در ارتش پرورش داد ، که این قدرت را زیر نظر محمد طنطاوی وزیر دفاع پیشین مبارک به دست گرفت. نوشتن در انگلستان نگهبان، حسام ال همالائوی ، فعال RS گفت: “افسران و سربازان جوان” متحدان ما “هستند ، گفت ارتش” در نهایت انتقال به یک دولت “غیرنظامی” را ایجاد می کند.
هنگامی که ارتش اعتراضات و اعتصابات را سرکوب کرد و خواستار “انقلاب دوم” شد ، RS حمایت قبلی خود را از اخوان المسلمین احیا کرد. در بیانیه های حزب ، آنها اسلام گرایان را “جناح راست انقلاب” خواندند ، و از مرسی در انتخابات ریاست جمهوری سال 2012 دفاع كردند. آنها سپس پیروزی مرسی را به عنوان “پیروزی انقلاب” و “یك دستاورد بزرگ در دفع ضد انقلاب” جشن گرفتند. “” “
هنگامی که اعتصابات و اعتراضات جدید علیه سیاست های ضد کارگری و طرفداری از امپریالیسم مرسی آغاز شد ، RS مجدداً به سمت ارتش تغییر جهت داد. آنها از ائتلاف تامار ، با حمایت و بودجه البرادعی ، ناگیب ساویریس ، میلیاردر چند میلیاردی و مقامات سابق رژیم مبارک ، حمایت کردند و از طرف دیگر بودجه ارتش را برای سرنگونی مرسی فراخواندند. در بیانیه ای که در 19 مه 2013 صادر شد ، RS از تمارود به عنوان “راهی برای پایان دادن به انقلاب” استقبال کرد و “قصد خود را برای شرکت کامل در این کارزار” اعلام کرد.
واکنش RS به کودتای نظامی 3 ژوئیه ماهیت ضد انقلابی آن را کاملاً تأیید کرد. آنها کودتا را به عنوان “انقلاب دوم” جشن گرفتند و معترضین را به “دفاع از انقلاب خود” فراخواندند. هنگامی که ارتش دستگاه سرکوب رژیم مبارک را دوباره برقرار کرد ، RS بار دیگر شایعه فشار آوردن به دولت نظامی برای انجام اصلاحات دموکراتیک و اجتماعی را منتشر کرد. آنها در بیانیه 11 ژوئیه خواستار فشار بر دولت جدید شدند “تا اقدامات فوری را برای دستیابی به عدالت اجتماعی به سود میلیونها فقیر مصری انجام دهد.”
از آن زمان ، RS ها عمدتاً به دنبال پوشش آهنگ های خود هستند. در مقاله خودش در سالگرد انقلاب ، چاپ شده در سند SWP کارگر سوسیالیست، هامالاوی در مورد توطئه ضدانقلاب می نویسد: “ارتش مخفیانه به اپوزیسیون سکولار (چپ گراها ، ملی گرایان عرب ، لیبرال ها) روی آورد و حمایت خود را از کودتا در ژوئیه 2013 به دست آورد. بزرگترین قتل عام ها در تاریخ معاصر مصر ، با تشویق جذامیان مصری. “
هامالائی این واقعیت را با دقت پنهان می کند که در میان آن “چپ گرایان مصری” که از کشتارهای سیسی استقبال می کردند ، سازمان خودش بود.
درس سرنوشت ساز انقلاب مصر نیاز به ایجاد رهبری انقلابی در طبقه کارگر قبل از آغاز مبارزه توده ای بود. تنها از این طریق می توان استقلال سیاسی طبقه کارگر را از بورژوازی و دیوانگان خرده بورژوایی آن تثبیت کرد و توده ها را به یک برنامه سوسیالیستی و چشم انداز یک انقلاب دائمی برای سرنگونی سرمایه داری مسلح کرد.
ICFI و بخشهای آن با مفهومی هدایت می شوند که هم حزب بلشویک و هم رهبران آن ، لنین و تروتسکی را پیش از انقلاب اکتبر در روسیه رهبری می کرد. در قطعنامه مصوب در دومین کنگره ملی SEP (ایالات متحده آمریکا) در سال 2012 ، یک سال پس از انقلاب مصر ، نوشتیم:
پیش بینی اجتناب ناپذیری مبارزات انقلابی و سپس انتظار برای بروز آنها کافی نیست. چنین انفعالی هیچ ارتباطی با مارکسیسم ندارد ، که بر وحدت دانش هدایت شده نظری و عملکرد انقلابی اصرار دارد. علاوه بر این ، همانطور که پیامدهای سقوط مبارک به وضوح نشان می دهد ، پیروزی انقلاب سوسیالیستی نیاز به حضور یک حزب انقلابی دارد. حزب برابری سوسیالیست باید همه تلاش خود را برای توسعه ، حضور سیاسی چشمگیر در طبقه کارگر – بیش از همه در میان پیشرفته ترین عناصر – انجام دهد.
در پس زمینه ظهور جدید مبارزات طبقاتی در سراسر جهان ، این کار اکنون باید با انرژی تازه ادامه یابد. این وظیفه ICFI و بخشهای آن و گروههای همدردی است.
[ad_2]