[ad_1]
دولت بنگلادش اعزام آوارگان روهینگیایی را به جزیره منزوی و خطرناک باسان چار در 34 کیلومتری سرزمین اصلی آغاز کرده است. در همان زمان ، در نتیجه مداخله چین ، داکا دوباره در تلاش است تا روهینگیاها را به میانمار برگرداند ، جایی که آنها از خشونت های نسل کشی رژیم فرار کردند.
بیش از یک میلیون پناهنده روهینگیایی در بنگلادش وجود دارد. دولت نخست وزیر شیخ حسینا آنها را بر دوش کشور می داند و آنها را به عنوان یک تهدید امنیتی معرفی می کند. با آنها غیر انسانی رفتار می شود ، محکوم به زندگی در شرایط فلاکت بار.
آنها در حال حاضر در 34 اردوگاه پناهجویان فقیر در بازار کاکس ، اوهیا و تکناف اوپازیلا ، در حدود 350 کیلومتری داکا ، اسکان داده شده اند. این اردوگاه ها – پرجمعیت ترین کمپ های پناهجویان در جهان – فاقد امکانات کافی بهداشتی ، بهداشتی و بهداشتی هستند و دائماً پناهجویان را با شیوع بیماری های مختلف تهدید می کنند.
دولت قصد دارد حدود 100000 پناهجو را به Bhasan Char منتقل کند ، یک جزیره بی ثبات و مستعد سیکلون که در اثر انباشت گل در محل ورود رود Megna به خلیج بنگال ایجاد شده است. قبل از سال 2006 ، جزیره گل وجود نداشت.
دولت حسینه به دلیل انتقادات داخلی و بین المللی مجبور شده است تلاش قبلی برای انتقال روهینگیا به باسان چار را متوقف کند. حدود 300 پناهجو در ماه مه گذشته پس از تلاش برای فرار با مالزی به مالزی به این جزیره اعزام شدند.
داکا با انتقاد از این انتقاد ، اکنون اصرار داشت که جزیره از امنیت کافی برخوردار است و در اوایل دسامبر دوباره جابجایی خود را آغاز کرد. فعالان حقوق بشر به رسانه ها گفتند که مقامات برای اعزام افراد زیادی هم از اجبار پولی و هم از زور استفاده کردند.
تاکنون ، دولت حدود 6،700 پناهنده اعزام کرده است – دو گروه در ماه دسامبر ، در مجموع 3،446 نفر و دو گروه در ژانویه با 32،554 نفر.
در همین حال ، چین ابتکاری را برای مذاکره در مورد توافق سه جانبه در 19 ژانویه با بنگلادش و میانمار برای “بازگرداندن” پناهندگان به میانمار آغاز کرده است. میانمار “پذیرفت” که حدود 42000 پناهنده را بپذیرد ، اما توافق اولیه تضمین کننده اجرای آن نیست.
دو تلاش قبلی برای بازگشت به کشور ، در نوامبر 2018 و آگوست 2019 ، ناموفق بود. این پناهندگان از ترس جنایات بیشتر رهبران ارتش و بودایی میانمار ، از رفتن خودداری کردند.
در سال 2017 ، وحشیگری نظامی دولت میانمار در ایالت راخین ، با همراهی اراذل و اوباش بودایی ، حدود 750،000 روهینگیا را مجبور به فرار از مرز بنگلادش کرد. آنها به حدود 300000 پناهنده پیوستند كه از آزار و شكنجه قبلی فرار كرده بودند.
مداخله چین قابل توجه است. ادامه خودداری میانمار از پذیرش پناهندگان باعث افزایش تنش در بنگلادش شده است. به نظر می رسد چین سعی کرده است با غلبه بر مقامات میانمار برای رسیدن به توافق ، از این موضوع برای افزایش نفوذ خود در داکا استفاده کند.
چین منبع 1.159 میلیون دلار سرمایه گذاری مستقیم خارجی در بنگلادش در سال 2019 ، یا 30 درصد از کل بنگلادش است.
در طی جلسه ای در نوزدهم ژانویه ، مسعود بن مومن ، وزیر امور خارجه بنگلادش اصرار داشت که بازگرداندن پناهندگان باید در سه ماهه اول سال جاری آغاز شود. اما U Hau Do Suan ، معاون وزیر بین الملل میانمار ، گفت که آنها می توانند فقط در سه ماهه دوم سال جاری شروع شوند.
با انعکاس ناامیدی از دولت بنگلادش ، رسانه های این کشور در حالی که ارتش میانمار در کودتای 1 فوریه کنترل کشور را در دست گرفت ، تردیدهای جدیدی در مورد اجرای این توافق ایجاد کرد.
رئیس م Instituteسسه شرکتی بنگلادش م. همایون کبیر به گفت ستاره روزانه در تاریخ 2 فوریه: “من فکر می کنم روند بازگشت به کشور روهینگیا کند خواهد شد زیرا دولت نظامی بیشتر درگیر مشکلات اداری و داخلی خود خواهد بود.”
برخورد وحشیانه دولت بنگلادشی با روهینگیا زمانی آشکار شد که 300 پناهنده اسکان داده شده در باسان چار در سپتامبر گذشته اعتصاب غذا کردند و خواستار پیوستن به خانواده هایشان در بازار کاکس به دلیل شرایط وحشتناک در این جزیره شدند.
برد آدامز ، مدیر آسیا در دیده بان حقوق بشر ، افسران نیروی دریایی را به حمله به پناهندگان در ماه اکتبر گذشته متهم کرد و گفت آنها “پناهندگان روهینگیا ، از جمله کودکان را که به بازداشت خود معترض بودند و خواهان بازگشت به خانواده هایشان در بازار کاکس بودند ، می زدند.” “
یک پناهجو گزارش داد ، “پرسنل ناوگان از شاخه های درختان و چوب های لاستیکی سیاه برای کتک زدن ما استفاده می کنند.”
سازمان حقوق بشر این کشور ، ادیکار ، مقامات را به قتل بیش از 100 پناهنده روهینگیایی در اعدامهای غیرقانونی بین اوت 2017 و ژوئیه 2020 ، که ادعا می شود سرکوب تجارت غیرقانونی مواد مخدر است ، متهم کرده است.
دولت از آوریل همه گیر COVID-19 برای تحمیل “قفل کامل” به اردوگاه ها در آوریل گذشته استفاده کرد. سرکوب اتفاق افتاده است ، مغازه های پناهندگان بسته شده اند ، خدمات اینترنت مسدود شده و تلفن های همراه توقیف شده اند.
در واقع ، پناهندگان در معرض COVID-19 قرار گرفتند. اولین مرگ ویروس کرونا در کاکس بازار در اواخر ماه مه گزارش شد ، زمانی که تعداد کل کشته شدگان در بنگلادش حدود 700 و بیش از 50 هزار نفر بود.به دلیل سطح پایین آزمایش های دولتی ، وضعیت در اردوگاه ها نامشخص است.
سازمان بهداشت جهانی در اوایل دسامبر گفته بود که در میان پناهندگان: “از 19651 نمونه آزمایش شده ، در مجموع 363 مورد COVID-19 گزارش شده است. تعداد کل کشته ها 10 نفر است. “
اکنون بیماری همه گیر به سرعت در سراسر کشور در حال گسترش است. از روز سه شنبه ، کل مرگ ها 8149 و 536107 نفر بوده است ، اما به دلیل پایین بودن تست ، هر دو رقم ناکافی بوده اند.
یونیسف در آگوست سال گذشته گفته بود که بیماری همه گیر زندگی بیش از 460،000 کودک روهینگیایی را تحت تأثیر قرار داده است ، که مدارس آنها در اردوگاه ها از ماه مارس بسته شده است. دولت روشهای جایگزین تدریس ارائه نداده است.
در واقع ، نگرش بی احساس دولت بنگلادش نسبت به پناهندگان نشان دهنده نگرش رژیم میانمار است. در ماه اکتبر ، دیده بان حقوق بشر از میانمار انتقاد کرد که حدود 130،000 روهینگیایی را در شرایط اسفناک و توهین آمیز مانند “زندانهای باز” به مدت “هشت سال دور از خانه ، زمین و معیشت خود” مسکن کرده است.
[ad_2]