[ad_1]
بیش از 500 کارگر از املاک گارتمور در ماسکلیا در مرکز سریلانکا پس از ترک در 28 دسامبر برای دفاع از شغل و حقوق اجتماعی خود به اعتصاب ادامه می دهند. روز چهارشنبه اعتصاب کنندگان تلاش اتحادیه های مزارع برای بازگشت آنها به محل کار را رد کردند.
کارمندان گارتمور خواهان تضمین ادامه کار و شرایط آنها ، از جمله صندوق های تأمین اجتماعی و کمک های نقدی (حقوق بازنشستگی) توسط مالک جدید املاک هستند. این املاک خصوصی به مساحت 290 هکتار قبلاً متعلق به خانواده Soyza بود.
ماه گذشته ، به دلیل همکاری این سازمان ها با رهبری ، کارگران تصمیم گرفتند مستقل از اتحادیه های کارگری – کنگره کارگران سیلان (CWC) ، اتحادیه های کارگران ملی (NUW) و جبهه خلق (UPF) اعتصاب کنند.
CWC بخشی از دولت راجاپاكسه با دبیر كل اتحادیه Jeevan Thondaman ، وزیر فعلی امور زیربناهای مزارع است. سایر اتحادیه های مزارع وابسته به مخالفان راست گرای ساماگی جانا بالاوه گایا (SJB) هستند.
در 14 دسامبر ، صاحب قبلی به کارگران گفت که او به کارگران و بازنشستگان 55 تا 60 سال راهنمایی می کند. وی افزود که مالک جدید هنگام بازنشستگی کارگران کلیه مزایا را پرداخت خواهد کرد.
اعتصاب کنندگان به این اطمینان ها اعتماد نکردند و پرداخت های وعده داده شده هنوز انجام نشده است. چهار سال پیش ، کارگران با فروش بخشی از این عمارت ، کار خود را از دست دادند.
سه دور از بحث های اخیر بین مدیریت جدید ، اتحادیه ها و کارگران شکست خورده است زیرا مالک جدید خواسته های کارگران را به طور جدی رد کرد.
در 17 ژانویه ، مالک جدید به کارگران گفت که آنها اکنون با شرایط جدیدی روبرو هستند.
هر کارگری که طی پنج سال گذشته بهره وری آن پایین بوده است ، گفته است که کمک های نقدی وعده داده شده را دریافت نمی کند و به عنوان یک کارمند جدید ثبت نام می شود. 53 کارگر در این گروه وجود دارد. مدیریت جدید همچنین گفت که به دلیل کمبود درخت در این عمارت هیزم خانه های تشییع جنازه تأمین نمی شود.
کارگران Gartemore گفتند دبلیوقدیمی جوب سایت سوسیالیست (WSWS) که مالک فعلی قصد دارد به جای چای ، امکانات توریستی در این عمارت را توسعه دهد که این امر به شدت نیروی کار را کاهش می دهد. برخی از کارگران همچنین می ترسند که اسناد مهم شخصی ، از جمله گواهی های تولد و فوت ، بهداشت و سایر اسناد خانوادگی ، که در حال حاضر در دفتر املاک هستند ، توسط مدیریت جدید محافظت نشود.
پرومال گفت: “ما به ضمانت کتبی احتیاج نداریم تا حقوق قبلی خود را لغو نکنیم. در آینده نیز با از دست دادن شغل مواجه خواهیم شد. اتحادیه ها سعی کردند ما را دلسرد کنند و گفتند اگر اعتصاب کنیم ، فرزندانمان از گرسنگی می میرند و تحصیلاتشان قطع می شود.
“ما به طور منظم اشتراک اتحادیه ها را پرداخت می کنیم ، اما آنها از حقوق ما محافظت نمی کنند. در عوض ، آنها با رهبری علیه ما همکاری می کنند. [President Gotabhaya] دولت راجاپاكسا قول داده است كه در انتخابات گذشته دستمزد روزانه ما را به 1000 روپیه افزایش دهد. این فقط یک وعده مبارزاتی بود. “
R. Wijeluxmy مشکلات اقتصادی و اجتماعی کارگران و خانواده های آنها را تشریح کرد. “ما باید به فرزندان خود آموزش دهیم ، خانه های خود را بازسازی کنیم و سایر هزینه های حقوق ناچیز روزانه 700 روپیه (3.50 دلار آمریکا) را مدیریت کنیم. من مانند سایر کارگران 10 هزار روپیه (51 دلار) برای تأمین آب پرداخت کردم ، اما در فصول خشک آب کافی نداریم. “
اعتصاب قاطع کارگران املاک گارتمور بیانگر ناآرامی های بزرگتری است که در مزارع کشور در حال گسترش است. عفونت های COVID-19 در برخی از عمارت ها مشاهده شده است و کارگران می ترسند ویروس کشنده به سرعت از طریق مسکن مزارع به طور خطرناک شایع گسترش یابد.
بیماری همه گیر همچنین هزینه های روزمره را به طرز چشمگیری افزایش داده و کارگران مزارع را برای زندگی با ناکافی روزانه 700 روپیه دشوار کرده است.
در طول انتخابات ریاست جمهوری در نوامبر 2019 ، Gotabhaya Rajapakse قول داد که تقاضای دیرینه کارگران برای دستمزد روزانه 1000 روپیه را برآورده کند. این وعده بار دیگر در جریان انتخابات عمومی در آگوست سال گذشته تکرار شد و در بودجه امسال گنجانده شد و در نوامبر گذشته توسط مجلس تصویب شد.
در ماه دسامبر ، نیمال سیریپالا د سیلوا ، وزیر کار ، امیدوار بود که خشم فزاینده کارگران را نسبت به تقاضای افزایش دستمزد کاهش دهد ، با نمایندگان شرکت های منطقه ای مزارع (RPCs) بحث و گفتگو را آغاز کرد.
در حالی که دی سیلوا چندین دور مذاکره با نمایندگان RPC و اتحادیه ها انجام داده است ، کارفرمایان تقاضای پرداخت 1000 روپیه در روز را رد می کنند. در عوض ، RPC دو روش برای “افزایش دستمزد” پیشنهاد داد.
اولین پیشنهاد ، اصطلاحاً سیستم پرداخت ترکیبی است که در آن کارمندان سه روز تحت سیستم حقوق روزانه و سه روز بصورت قراردادی کار می کنند ، به ازای هر کیلو برگ برگ چای 50 روپیه پرداخت می کنند و وجوه بازنشستگی خود را دریافت می کنند. کارگران مزارع لاستیک برای هر کیلوگرم لاتکس 125 روپیه دریافت می کنند.
پیشنهاد دوم برای حقوق روزانه 1010 روپیه ای است. این شامل حقوق پایه روزانه 700 روپیه ، 300 روپیه برای کمک هزینه و 105 روپیه برای صندوق های بازنشستگی است.
به عبارت دیگر ، هر دو پیشنهاد قادر به افزایش دستمزد روزانه کارگران دارایی به 1000 روپیه نیستند و هر یک برای افزایش بهره وری طراحی شده اند.
دولت و اتحادیه های کارگری با مخالفت کارگران املاک و مستغلات با پیشنهادات RPC “مخالف” هستند. وزیر کار د سیلوا گفت که او سندی در کابینه ارائه می دهد که حداقل دستمزد را از طریق شورای دستمزد دولت تعیین می کند.
با این حال ، دولت و اتحادیه ها کاری برای تضعیف سود RPC انجام نخواهند داد.
در 5 دسامبر ، د سیلوا به پارلمان گفت كه مسئله دستمزد نباید “یك طرفه” باشد و باید “از صنعت مزارع و شركتهای املاك و مستغلات محافظت كند”. در همان روز ، رهبر CWC Tondaman به رسانه ها گفت که “مسئله دستمزد نباید دلیل قتل این صنعت باشد.”
به اصطلاح پیشنهادهای دستمزد RPC تلاشی است برای غلبه بر بحران با صنعت مزارع ، که با شیوع ویروس کرونا و کاهش صادرات همراه شده است.
درخواست کارگران دارایی برای حداقل دستمزد ناچیز 1000 روپیه ، که برای اولین بار در سال 2015 انجام شد ، اکنون کافی نیست. از همان ابتدا ، اتحادیه ها به طور سیستماتیک کارگرانی را که برای این افزایش متوسط می جنگند ، مسدود یا تضعیف می کنند.
در پایان سال 2018 ، صدها هزار کارگر مزارع اعتراضات مداوم و اعتصاب 11 روزه را آغاز کردند. این مبارزات توسط اتحادیه ها منتقل شد ، و CWC ، که یک قرارداد جمعی را امضا کرد ، دستمزد روزانه کارگران را فقط به 700 روپیه محدود کرد ، و نقشی اساسی داشت.
در سال 2018 ، 1000 روپیه حدود 7 دلار هزینه دارد. در این ماه همین مبلغ فقط 5 دلار آمریکا است.
اعضای حزب برابری سوسیالیست (SEP) در منطقه مداخلات مختلفی را در مورد اختلافات در مورد عمارت گارتمور انجام داده اند.
در جلسه ای در 31 دسامبر ، عضو رهبر SEP ، M. Tevaraja با سخنرانی در مورد کارگران ، به موضوعات سیاسی پیش روی کارگران مزارع پرداخت. وی از اعتصاب کنندگان خواست تا از اتحادیه ها جدا شده و کمیته های اقدام خود را تشکیل دهند تا اقدام مشترکی را با سایر کارگران مزارع ترتیب دهند و به مبارزه برای مطالبات آنها ادامه دهند.
Tevaraja گفت: “کارگران نمی توانند بدون جنگ برای ملی کردن مزارع و دفاع از حقوق خود دفاع کنند و آنها را تحت کنترل دموکراتیک کارگران قرار دهند.”
وی افزود: “این وظایف فقط به عنوان بخشی از مبارزات گسترده تر برای سوسیالیسم و اتحاد مجدد با طبقه کارگر در سریلانکا و بین المللی ، به منظور تشکیل دولت کارگران و دهقانان قابل دستیابی است.”
[ad_2]