[ad_1]
طبقه حاکم در آلمان با ترکیبی از شوک ، عصبی و پرخاشگری نسبت به اقدام کودتای فاشیستی در ایالات متحده در 6 ژانویه واکنش نشان داد.
سیاستمداران و رسانه ها از این می ترسند که توطئه راست افراطی مداوم قبل از تحلیف رئیس جمهور منتخب جوزف بایدن در 20 ژانویه می تواند کشور را در یک بحران عمیق تر – با پیامدهای گسترده ای برای سیاست داخلی و خارجی برای ثبات سیستم سرمایه داری ایالات متحده و در سطح بین المللی – درگیر کند. . در این روند ، همه احزاب تأسیس در حال تهاجم خود برای سیاست خارجی مستقل تر آلمان و اروپا و سیاست قدرت های بزرگ هستند ، که همچنین باعث تقویت عناصر راست افراطی در دستگاه های نظامی و دولتی در اینجا می شود.
تهاجمی ترین حزب حزب سوسیال دموکرات (SPD) با وزیر خارجه سابق و رئیس جمهور فعلی فدرال فرانک والتر اشتاین مایر است که در سال 2014 در صف مقدم مبارزات بازگشت به نظامی گری آلمان بود. رولف موتزنیچ ، رئیس گروه پارلمانی SPD در بوندستاگ گفت: “ما توصیه می كنیم كه بسیار متكی به اروپا باشیم و در نهایت در مورد اقدامات خود تصمیم بگیریم ، نه اینكه پس از ایالات متحده در تاریخ جهان بگذریم.” مجله ARD پنجشنبه گذشته.
زیگمار گابریل ، وزیر خارجه سابق سوسیال دموکرات ، در مصاحبه ای گسترده با دویشلندفونک توضیح داد که این به چه معناست: افزایش بیشتر هزینه های دفاعی و تسلیحات گسترده ارتش برای دفاع از منافع امپریالیستی خود آلمان بیشتر مستقل از ایالات متحده و به طور فزاینده ای در برابر آن.
گابریل اصرار داشت: “ما باید هدایت بحث سیاست دفاعی را متوقف کنیم. این “در مورد جهانی است که به شدت در حال تغییر است. آمریکا ، حتی در زمان جو بایدن ، کمی از اروپا دور می شود ، از آفریقا ، به اقیانوس هند و اقیانوس آرام روی می آورد – این چالش جدید ایالات متحده است – و خود اروپایی ها باید خلا را پر کنند. به نفع ما است که توانایی دفاعی خود را افزایش دهیم ، این کار عشق نیست. “
به طور خاص ، گابریل طرفدار افزایش سریع هزینه های دفاعی به هدف دو درصد است که ائتلاف بزرگ دموکرات های مسیحی و سوسیال دموکرات ها برای اولین بار در اجلاس ناتو 2014 در ولز آن را متعهد شدند.
به عنوان آلمانی می توانیم تقاضا را هوشمندانه کنترل کنیم ، می توان گفت که 1.5 درصد در بوندسوهر سرمایه گذاری می کنیم [Armed Forces] به طوری که در مقایسه با سایر ارتش های اروپایی طی 10 سال خیلی غول آسا به نظر نرسد و ما 0.5 درصد روی توانایی های دفاعی اروپای شرقی سرمایه گذاری می کنیم ، زیرا تاکنون فقط آمریکایی ها این کار را انجام داده اند. به این ترتیب ، ما آلمانی ها نیز نشان می دهیم كه مسئولیتی را كه فقط آمریكایی ها تاكنون بر عهده داشته اند ، بر عهده می گیریم.
گابریل اصرار داشت که آلمان باید “اروپا را در کنار هم” نگه دارد و “در سیاست دفاعی نیز مستقل تر شود”. نکته آخر اینکه این درخواست “توسط همسایگان ما مطرح شده است. فرانسوی ها کسانی هستند که می گویند ما نمی توانیم به وضعیت مالی ادامه دهیم ، ما باید بجنگیم ، سربازان فرانسوی باید بجنگند و شما فقط باید عکس بگیرید. “
این بدون تردید است: 75 سال پس از پایان جنگ جهانی دوم ، آلمان باید سرانجام بار دیگر در راه نظامی گری و جنگ بایستد و آماده انجام عملیات جنگی واقعی با تلفات سنگین باشد.
ما همچنین باید یک بار حقیقت را بگوییم و دیگر از بحث و جدال درباره آمریکا خودداری کنیم ، گویی این تقصیر آمریکایی ها است که باید در مورد دفاع صحبت کنیم. من معتقدم اگر ما این کار را نکنیم ، اروپا به یک بازی در بازی تبدیل می شود ، پس ما را جدی نمی گیرند. اگر قادر نباشیم و بتوانیم به تنهایی از منافع خود دفاع کنیم ، خود را ثروتمند اما از نظر سیاسی بی علاقه می دانیم.
همه احزاب بوندستگ از این دوره پشتیبانی می کنند. بحث فقط در مورد چگونگی ایجاد استقلال و ظرفیت آلمان برای قدرت جهانی است. شماره فعلی مجله سیاست های بین المللی، منتشر شده توسط شورای روابط خارجی آلمان (DGAP) ، عنوان مشخص دارد “مجلس گیج شده توسط شانس: آنچه اروپا برای تبدیل شدن به یک قدرت جهانی ندارد” این ایده ای از برنامه های مگالومانیایی است که پشت سر جمعیت مورد بحث قرار می گیرند.
در مشارکت با عنوان “ماموریت شما ، اروپا! روسیه ، ترکیه ، خاورمیانه ، ایران ، آفریقا ، آسیا و اقیانوسیه: چگونه اتحادیه اروپا اکنون باید موقعیت خود را از نظر ژئوپلیتیکی تعیین کند “، در زیرنویس” تحریم ها و سلاح ها “می خوانید:
تقویت توانایی اروپا برای اقدام در سیاست خارجی نه تنها شامل انطباق سیاست همسایگی آن با واقعیت های جدید ، بلکه گسترش توانایی های نظامی خود نیز می شود. درگیری ها در سوریه و لیبی روشن می سازد که اتحادیه اروپا برای دفاع از منافع خود تنها در صورتی قادر به حمایت نظامی است. این امر به ویژه در مورد روسیه صادق است که منطق سیاست خارجی آن در مورد سازش نیست بلکه در مورد دفاع یک جانبه از منافع خود است.
نمایندگان حزب چپ و سبزها نیز کاملاً درگیر حمله نظامی هستند. در یک مشارکت “موافق و مخالف” ، دیتمار بارتش ، رئیس گروه چپ مجلس در بوندستاگ آلمان و یورگن تریتین ، عضو کمیته امور خارجه Bundnis 90 / Die Grünen ، در مورد اهمیت خط لوله Nord Stream 2 برای امپریالیسم آلمان بحث کردند.
بارتش در مورد ساخت خط لوله برای اطمینان از “امنیت انرژی اروپا” و “حاکمیت اقتصادی” آن بحث کرد. تحریم های ایالات متحده با هدف متوقف کردن این پروژه “امپریالیسم اقتصادی برهنه” ، “آلمان نباید این رفتار را بپرستد”.
تریتین با ساخت خط لوله مخالف است ، اما این کار را از موضع دفاع قوی تر از منافع اقتصادی و ژئواستراتژیک خود آلمان در برابر سایر قدرت های بزرگ نیز انجام می دهد. وی نوشت: “نباید امیدوار بود كه در سیاست تحریم های آمریكا تحت نظر جو بایدن تغییری ایجاد شود.” “هر کسی که می خواهد استقلال اروپا را تقویت کند” باید “وابستگی فسیلی خود را کاهش دهد” و “مقاومت اروپا” را تقویت کند.
در پایان سال ، وزیر خارجه سابق امور خارجه سبز ، جوشکا فیشر در مصاحبه با روزنامه جدید زوریخ .
وی گفت: “با Brexit و ترامپ ،” انگلیسی ها و آمریکایی ها از غرب خداحافظی کردند. ” اکنون برلین و بروکسل “باید سهم بسیار بیشتری در دفاع از سرزمین و امنیت مشترک داشته باشند” و همچنین در منازعات ایالات متحده و چین با قدرت بیشتری از منافع خود دفاع کنند. چین برای انزوا بیش از حد “بزرگ و خیلی مهم” بود. “استراتژی واشنگتن در این مورد” وی را متقاعد نکرد.
فیشر صریحاً اظهار داشت که با حمله سیاست خارجی آلمان ، طبقه حاکم در حال بازگشت به بدترین سنتهای تاریخی خود است. پس از سال 1945 ، آلمانی ها “به طور غریزی نتیجه گرفتند: دیگر هرگز!” دوباره هرگز [conducting] سیاست جهانی ، دیگر هرگز [harbouring] تخیلات سلطه بر جهان ، دیگر هرگز [pursuing a] سیاست خارجی نظامی “. اما “دشواری ذهن آلمان” این بود که “آنچه که تحت حمایت ایالات متحده برای دهه ها درست به نظر می رسید اکنون به عنوان یک مانع مطرح شده است.” زیرا “بدون آلمان” “اروپایی که منافع خود را به عنوان یک قدرت در قرن 21 نشان دهد” وجود نخواهد داشت. پیکربندی مجدد این “گفتمان” “مدتی طول خواهد کشید و مشکلات عمده داخلی را شامل می شود.”
کارگران و جوانان باید چنین اظهاراتی را به عنوان هشدار تلقی کنند ، درست مانند تلاش کودتای اخیر در ایالات متحده. در آلمان نیز ، طبقه حاکم می تواند در نهایت سیاست نظامی گری ، نابرابری اجتماعی و “مصونیت گله” خود را فقط با استقرار دیکتاتوری مبتنی بر احزاب راست افراطی مانند آلترناتیو برای آلمان (AfD) و شبکه های فاشیستی در پلیس ، سرویس های مخفی و ارتش حفظ کند. . اینها “مشکلات بزرگ داخلی” است که فیشر از آنها صحبت می کند. مخالفت کارگران و جوانان در برابر سیاست های ارتجاعی همه احزاب در بوندستاگ بسیار زیاد است و با حوادث انفجاری در ایالات متحده بیشتر دامن می زند.
حزب خواهر حزب سوسیالیست گلیشیت اسپارتایی (حزب برابری سوسیالیست) در ایالات متحده ، حزب تساوی سوسیالیست ، خواستار ایجاد شبکه ملی کمیته های اقدام و آماده سازی اعتصاب سیاسی عمومی علیه توطئه ترامپ است. وی در بیانیه فعلی خود گفت که اقدام به کودتای 6 ژانویه “فروپاشی جامع جامعه سرمایه داری آمریکا” است. “پادزهر سیاسی فاشیسم توسعه جنبش سیاسی توده ای طبقه کارگر برای سوسیالیسم است.” بر اساس این دیدگاه بین المللی ، کارگران و جوانان همچنین باید به عنوان یک نیروی انقلابی مستقل در رویدادهای سیاسی در آلمان و اروپا مداخله کنند.
[ad_2]