[ad_1]
ویروس کرونا ویروس کرونا با افزایش تصاعدی تعداد مواردی که سیستم مراقبت های بهداشتی را به نقطه شکست رسانده است ، در کانادا به رشد خود ادامه می دهد. با توجه به اینکه کارشناسان بهداشت در بهار گذشته در مورد موج دوم COVID-19 هشدار دادند ، که می تواند حتی کشنده تر از موج اول باشد ، سوالی که باید پرسیده شود این است: چگونه ممکن است اکنون این سناریوی فاجعه بار تحقق یابد؟
پاسخ در سیاست طبقاتی دولت های فدرال و استانی کانادا نهفته است ، که تلاش کرده اند از اقدامات م againstثر علیه همه گیری که برای جمع آوری سود مضر است جلوگیری کند.
از آغاز موج دوم در ماه سپتامبر ، با از سرگیری مجدد مدارس در کشور ، رکورد تعداد عفونت و بستری در بیمارستان مشاهده شده است. اگر ارقام فعلی و موج اول را که در اوایل تابستان به پایان رسید مقایسه کنیم ، وضعیت بیش از حد نگران کننده است.
براساس داده های ارائه شده توسط دولت کانادا ، بیش از 8800 مرگ در این کشور (از جمله بیش از 5600 مورد فقط در کبک) و نزدیک به 109000 مورد عفونت در طول موج اول ، که عملاً در اوایل ژوئیه پایان یافت ، رخ داده است. تا 22 ژانویه ، بیش از 18،700 نفر در کانادا جان خود را از دست داده اند ، در حالی که تعداد عفونت ها اکنون از 730،000 نفر گذشته است.
به استثنای کبک ، که در طول موج اول به طور نامتناسبی تحت تأثیر قرار گرفت ، تعداد مرگ در موج دوم سه برابر از تعداد کل موج اول بود. به طور متوسط ، شش برابر موارد در کشور وجود دارد.
آژانس بهداشت عمومی کانادا تخمین می زند که در صورت ادامه اقدامات فعلی ، تعداد عفونت های روزانه در ماه فوریه به 10 هزار نفر و در صورت وخیم تر شدن به 30 هزار مورد برسد.
پرش از تعداد موارد و مرگ و میرها توسط نمودارهای خود دولت فدرال نشان داده شده در بالا به وضوح نشان داده شده است.
در بسیاری از مناطق کشور ، تعداد بیماران جدی مبتلا به COVID-19 در سیستم مراقبت های بهداشتی غالب است. در کبک و انتاریو ، دو استان پرجمعیت و استانهایی که بیش از همه تحت تأثیر بحران COVID-19 قرار گرفته اند ، دیگر جایی برای مانور وجود ندارد. کمبود تجهیزات بسیار جدی است و تختخوابهای مراقبت ویژه در حال اتمام هستند.
در چندین مرکز عمده شهری ، مانند کلانشهر مونترال بزرگ یا منطقه ویندزور انتاریو ، جابجایی اجباری بیماران به مناطق دور دست قبلاً آغاز شده است و مقامات در حال بررسی طرح های “تریاژ” هستند که در آن برخی از بیماران در آن هستند درمان را انکار کرد و به دلیل کمبود تخت مراقبت های ویژه و سایر کمبودها مجاز به مرگ شد.
بسیاری از بیمارستانها گزارش می کنند که استخدام بیش از 100 درصد است. علاوه بر کمبود تخت و تجهیزات ، کمبود اسفناک پرسنل بهداشتی که تحت تأثیر همه گیر قرار گرفته اند نیز وجود دارد. نه تنها هزاران نفر بیمار شده اند ، بلکه حجم کار غیرمعمول – پرستاران در کبک از مرخصی محروم شده اند و مجبور به کار کردن ساعتهای بی پایان از وقت اضافی شده اند – اثر روانی شدیدی داشته است. در نتیجه ، بسیاری از بیمارستانها قادر به کار با ظرفیت عادی خود نیستند.
شدت بحران نتیجه طبیعت غیر منتظره همه گیر نیست ، که هم قابل پیش بینی و هم قابل پیش بینی بود ، بلکه واکنش فاجعه بار مقامات است.
آنها حاضر نشدند منابع لازم را به سمت سیستم بهداشتی که از دهه ها قبل با کاهش بودجه ویران شده بود ، هدایت کنند ، بنابراین از عدم توانایی آن در انجام آزمایشات و پیگیری های منظم و گسترش زیرساخت های پزشکی برای مقابله با بیماری همه گیر اطمینان حاصل کردند.
در اوایل موج اول بهار گذشته ، دولت فدرال و بانک مرکزی کانادا بر نجات نخبگان مالی و شرکتی متمرکز شدند و حدود 650 میلیارد دلار کمک مالی برای آنها فراهم کردند. سپس طبقه حاکم به بهبود اقتصادی روی آورد تا طبقه کارگر – از طریق افزایش استثمار در محل کار – برای مبالغی که تازه داده اند ، پرداخت کند. از این طریق ، آنها حمایت بی وقفه اتحادیه ها را دریافت کردند ، که مخالفت طبقه کارگر را از بین برد و به گشودن مشاغل و مدارس کمک کرد. (نگاه کنید: اتحادیه های صنفی کانادا در حال ایجاد اتحاد شرکتی ضد کارگران با دولت و تجارت بزرگ هستند)
با بی توجهی تحقیرآمیز به زندگی بشر ، دولت های استانی ، به برکت نخست وزیر جاستین ترودو و دولت لیبرال فدرال وی ، از اواخر آوریل شروع به بازگشایی مشاغل ، کارخانه ها و مدارس ناچیز کردند ، حتی با ادامه فعالیت ویروس آزادانه. این کارزار توسط نخست وزیر کبک فرانسوا لگو هدایت شد که در ماه مه (به جز منطقه مونترال بزرگ) تمام صنایع و اکثر مدارس استان را بازگشایی کرد.
به جای استفاده از ماه اوت برای تقویت سیستم بهداشتی برای احیای بالقوه همه گیری ، با سرد شدن دما و مجبور شدن مردم برای گذراندن وقت بیشتر در خانه ، دولت های فدرال و استانی انرژی خود را برای مقابله با مخالفت گسترده مردم با فشار آنها برای تجاوز به کودکان هدر می دهند. در اوایل سپتامبر به آموزش کلاس برگردید. هدف آنها ، علیرغم ادعای ریاکارانه در مورد بهداشت روان و آموزش در بین دانش آموزان ، این بود که والدین را از مسئولیت مراقبت از فرزندانشان راحت کنند تا بتوانند مجبور به کار شوند و برای تجارت بزرگ سود کسب کنند. (نگاه کنید: کارشناسان پزشکی کانادایی توجیه ایدئولوژیک بازگشت قاتل به کار خود را ارائه می دهند )
با افزایش تعداد پرونده ها در سپتامبر و اکتبر ، مقامات دولتی به سرعت اعلام کردند که هیچ محاصره موج دوم وجود ندارد. در عوض ، در میان تماس های اپیدمیولوژیست ها و سایر متخصصان بهداشت برای اقدامات اضطراری ، آنها فقط محدودیت های حداقل و غیر م imposedثر مانند تعطیلی جزئی رستوران ها را که دولت کبک در اواخر ماه اکتبر دستور داد ، اعمال کردند. آنها خصوصاً قاطع بودند و اصرار داشتند که مدارس باید برای یادگیری در کلاس باز بمانند ، هرچند که آنها به عنوان یک منبع مهم انتقال ظاهر شدند.
با این کار ، کانادا سیاست “مصونیت گله” را در پیش گرفته است که توسط دولت های ایالات متحده و اروپا – و یک بار آشکارا توسط لگولت حمایت شده است – اجازه می دهد ویروس در بین مردم گسترش یابد تا اقتصاد “باز” بماند و سودها جریان یابد. .
پس از رد اقدامات جدی برای جلوگیری از شیوع بیماری ، اکنون مقامات دولتی در حال افزودن توهین به جراحات هستند ، و به دلیل انتشار ویروس باج به مردم عادی فدیه می دهند. آنها گردهمایی های خصوصی را دلیل افزایش مداوم موارد COVID-19 می دانند ، در حالی که اسناد خود نشان می دهد که بیشتر عفونت ها در محل کار ، مدارس و مراکز مراقبت طولانی مدت اتفاق می افتد.
افراد شاغل بار اصلی بحران ویروس کرونا را متحمل می شوند. علاوه بر تعداد سرسام آور مرگ و میر ، بدبختی اجتماعی و نابرابری درامد در سراسر کشور در طی همه گیری به طرز چشمگیری افزایش یافته است.
با کاهش صدها هزار شغل در بخش خدمات ، بیکاری به شدت افزایش یافته است. در بهار ، هنگامی که صدها میلیارد به مشاغل بزرگ توزیع شد ، کارگران واجد شرایط ماهانه 2000 دلار ناچیز تحت CERB (واکنش اضطراری کانادا) دریافت کردند. در حالی که نیروهای راستگرا GERB را به دلیل تشویق “اعتیاد” و دریافت کنندگان آن را به عنوان کلاهبرداران بالقوه محکوم کردند ، شرکتهایی که میلیون ها یارانه دستمزد دریافت کردند پست مالی متعاقباً با استفاده از پول پاداش پیمانکار و سود سهام سهامداران مستند می شود. سودجویان واقعی COVID-19 ثروتمندان هستند: فقط در این سال ، 20 میلیاردر برتر کشور ثروت خود را 37 میلیارد دلار افزایش داده اند. (نگاه کنید: یارانه دستمزد همه گیر در کانادا: خرابکاری برای سهامداران ثروتمند و مدیران شرکت ها )
سیاست ترور طبقه حاکم با حمایت کامل دستگاه اتحادیه صنفی طرفدار سرمایه داری سازماندهی شد که ابتکار بازگشت به کار و بازگشت به مدرسه را تأیید و اجرا کرد. برای چندین دهه ، اتحادیه ها به عنوان نگهبان نخبگان حاکم خدمت کرده اند ، و مبارزات کارگران را سرکوب کرده و حملات گسترده تجاری را به مشاغل ، دستمزدها و خدمات عمومی تحمیل کرده اند. بحران ویروس کرونا به آنها این فرصت را داده است که حتی از نزدیک با سلامت و تجارت بزرگ و دولت های آن همکاری کنند ، در حالی که سلامتی و زندگی کارگرانی را که ادعا می کنند نماینده آنها هستند کاملاً نادیده بگیرند.
چنین چرخش تندی به راست توسط سازمانهای شبه چپ مانند Québec Solidaire صورت گرفت ، که حتی توسط اعضای خود به دلیل همکاری آشکار با لگولت و تأیید مقابله با همه گیری دولت خود مورد انتقاد قرار گرفته است.
برای جلوگیری از شیوع ویروس و جلوگیری از مرگ و میر جمعی ، اکنون باید اقدامات فوری انجام شود! در دسترس بودن واکسن ها قفل شدن کامل را در کل کشور فوری تر می کند تا اکثر مردم واکسینه شوند.
مدارس باید تعطیل شوند و میلیون ها نفر برای یادگیری الکترونیکی سرمایه گذاری کنند. کلیه فعالیتهای اقتصادی غیرضروری باید بسته شود. PPE (تجهیزات حفاظت شخصی) باید در اختیار کلیه کارگرانی قرار گیرد که برای تولید و خدمات اساسی باید در محل کار خود باقی بمانند. و باید به کلیه کارگران و مشاغل کوچک تحت تأثیر اقدامات انسداد ، خسارت کامل مالی پرداخت شود.
منابعی برای تأمین بودجه این اقدامات بسیار زیاد است ، اما در انحصار میلیاردرها و چند میلیونرها است که کنترل آنها در جامعه تنها با بسیج مستقل سیاسی طبقه کارگر امکان پذیر نیست.
برای مبارزه با این خواسته ها ، کارگران باید کمیته های ایمنی منظمی را مستقل از اتحادیه های طرفدار سرمایه داری تشکیل دهند. این امر باید از نظر سوسیالیستی با یک مبارزه سیاسی گسترده تر برای به قدرت رسیدن دولت کارگر و سازماندهی مجدد زندگی اقتصادی برای تأمین نیازهای اجتماعی همه و نه منافع سود اقلیت کوچک همراه باشد.
[ad_2]