[ad_1]
کارگردان آرژانتینی فرناندو “پینو” سولاناس در 6 نوامبر در پاریس در سن 84 سالگی ، قربانی بیماری همه گیر COVID-19 درگذشت. در زمان مرگ ، وی سفیر آرژانتین در یونسکو بود که توسط دولت پرونیست رئیس جمهور آلبرتو فرناندز منصوب شد.
سولاناس در سال 1936 در دوران رکود بزرگ در بوینس آیرس متولد شد ، در دوره ای از تاریخ آرژانتین معروف به “دهه رسوا” (دهه بدنامی) ، که با کودتاهای نظامی و تهدید به کودتا ، فساد سیاسی و فلاکت اقتصادی برای توده ها مشخص می شود.
این سالهای متلاطم همچنین سازمانی از روشنفکران رادیکال موسوم به FORJA (Fuerza de Orientación Radical de la Joven Argentina – نیرویی برای جهت گیری رادیکال آرژانتین جوان) ایجاد کرد که مخالف امپریالیسم انگلیس و آمریکا بود. فرناندو سولاناس به ویژه تحت تأثیر فورجا و بعداً تحت تأثیر انقلاب کوبا در سال 1959 به رهبری فیدل کاسترو قرار گرفت. در دهه 1960 ، سولاناس خود را وقف ساخت فیلم هایی با آگاهی اجتماعی می کرد که شرایط توده های آرژانتین را به تصویر می کشید.
با این حال ، گرایش سیاسی برجسته وی به پرونیسم تبدیل شد و باقی ماند ، جنبشی که در سال 1956 به آن پیوست و تا زمان مرگ از آن حمایت می کرد. این جنبش توسط ژنرال خوان پرون در دهه 1940 تأسیس شد ، بر اساس ارتش ، بوروکراسی کارگری شرکت ها و بخشهایی از بورژوازی آرژانتین است. وی تحت تأثیر ناسیونالیسم بورژوایی و فاشیسم ، ضمن سرکوب مبارزه طبقاتی ، اغلب با خشونت ، توسعه ملی-سرمایه داری را تشویق کرد.
سولاناس یکی از بنیانگذاران گروه آزادی (گروه آزادیبخش فیلم) ، كه بخشی از آن از نئورئالیسم ایتالیا الگوبرداری شده و سعی دارد چشم مخاطبان را نسبت به واقعیتهای اجتماعی پنهان ، با پوشش قند كم یا بدون پوشش ، غالباً با بازیگران غیرحرفه ای باز كند. از جمله فیلم های مورد علاقه سولاناس ، فیلم های فدریکو فلینی بود لا استرادا (1954) و Gillo Pontecorvo’s نبرد الجزایر (1966) به اسپانیایی مصاحبه، سولاناس تحول هنری خود را چنین توصیف کرد: «من آن را دوست داشتم [Luchino] ویسکونتی ، من فلینی را پرستش کردم … اورسون ولز را دوست داشتم … و [Ingmar] برگمان “
گروه آزادی و گروههایی مانند آن مورد آزار و اذیت مقامات آرژانتینی قرار گرفتند ، از جمله رژیم آرامبورو (1955–1958) و دیکتاتوریهای اونگانیا و لانوس (1966–1973). سولاناس و بسیاری دیگر از اعضای سازمان بارها و بارها مجبور به تبعید شده اند. خود این فیلم ها در اروپا تکمیل شده اند. یک نمونه قابل توجه از گروه آزادی، توسط جراردو والژو قدیمی واقعی“ سفر طولانی به مرگ (مسیر پیاده روی مرگ ویهو ریلز است، 1968) ، در مورد بهره برداری از کارگران قند در شمال غربی آرژانتین ، در رم – از یک منفی که با خطر زیادی پس انداز شد – به اتمام رسید و متعاقباً در آرژانتین ممنوع شد.
اعضای این خطرات بسیار واقعی بودند فیلم ها رهایی و دیگر مدیران چپگرا با احتمال دستگیری ، شکنجه و ترور توسط جوخه های مرگ دولت روبرو هستند. Raymundo Gleyzer ، که یکی از بنیانگذاران است سینه د لا باز و در مورد کارگر در برزیل ، آرژانتین و مکزیک فیلم ساخت ، در سال 1976 در آرژانتین ربوده شد و “ناپدید شد” – یعنی کشته شد.
سولاناس همان سال پس از تهدیدهای جوخه های مرگ فاشیست موسوم به Triple A (اتحاد ضد کمونیست آرژانتین) و پس از فرار از تلاش آدم ربایی توسط عوامل دیکتاتوری نظامی ، آرژانتین را ترک کرد.
اولین فیلم بزرگ او ، ساعت کوره ها (ساعت شاخ، 1968) ، یک مستند سه قسمتی (1. نئو استعمار ، 2. عمل آزادی ، 3. خشونت و آزادی) ، همدردی صادقانه خود با مظلومین و ورشکستگی سیاست او را بیان می کند.
نتیجه سیاسی فیلم در آغوش پرونیسم و آیین چه گوارا ، رهبر چریکی متولد آرژانتین بود که یک سال قبل توسط بوسوسی توسط سیا کشته شد. این در شرایطی بود که حزب گرایی خرده بورژوازی توسط بخشهای گسترده ای از ملی گرایان چپ در آمریکای لاتین و همچنین گرایش تجدیدنظرطلبانه پابلوئی که با انترناسیونال چهارم شکسته شده بود ، تشویق می شد. این امر باعث انحراف نسلی از جوانان در آرژانتین و سایر نقاط آمریکای لاتین از مبارزه برای ایجاد رهبری انقلابی در طبقه کارگر و مبارزه خودکشی و نابرابر با ارتش شده است. این کمک کرد تا زمینه ظهور دیکتاتوریهای مورد حمایت ایالات متحده در سراسر قاره و مرگ دهها هزار کارگر و جوانان فراهم شود.
ساعت کوره ها در خفا ، در مخالفت با سانسور تحمیل شده توسط رژیم نظامی در اونگانیا ، فیلمبرداری شد. قسمت اول آن ، با تمرکز بر نابرابری اقتصادی-اجتماعی در آمریکای لاتین ، شامل تصاویر و اظهارات بریده بریده از کارگران ، دهقانان و مردم بومی است و ارتباط عاطفی با مردم برقرار می کند.
این فیلم برای اولین بار در ژوئن 1968 در جشنواره فیلم Pesaro (ایتالیا) با استقبال زیادی نشان داده شد – بینندگان سولاناس و اکتاویو گتینو ، کارگردان مشترک را روی دوش خود داشتند. این نمایش یک سال بعد در جشنواره فیلم کن در ماه مه 1969 به نمایش درآمد (در سال 1968 جشنواره به دلیل اعتصابات و اعتراضات از ماه مه تا ژوئن در فرانسه تعطیل شد). در آرژانتین ، ساعت کوره ها به طور مخفیانه تا سال 1974 منتشر شد یوتیوب.
سالیناس هرگز مارکسیست نبود. او مارکسیسم را “واردات خارجی” دیگر همراه با “نئولیبرالیسم” می داند که ظاهراً با واقعیت آرژانتین بیگانه است. انتقادات وی و FORJAS از نئو استعمار مشترکات بسیاری با سایر جنبشهای چپ بورژوا-ناسیونالیست در آمریکای لاتین ، آفریقا ، خاورمیانه و آسیا داشت ، هیچ یک از آنها موفق به برهم زدن سلطه امپریالیسم یا انجام وظایف اصلی این کشور نشدند. دموکراسی و توسعه ملی.
ساعت کوره ها کمتر از یک سال پیش آزاد شد کوردوبازو– شورش کارگران در شهر صنعتی کوردوبا – جنبش توده ای طبقه کارگر که منجر به پایان دیکتاتوری اونگانیا / لانوس شد.
انتشار ساعت کوره ها توجه پرون را جلب کرد. حاکم سالخورده فرانکو در تبعید در اسپانیا دعوت شد گروه آزادی اعضای خانه او در مادرید برای تولید دو فیلم (هر دو در سال 1971 منتشر شد): انقلاب قضایی (انقلاب قضایی) و سکو: بروزرسانی سیاسی و اعتقادی در مورد به دست گرفتن قدرت (به روز رسانی سیاست و دکترین برای حجم نیرو) هر دو فیلم بستری را برای رئیس جمهور سابق فراهم آوردند تا به طور خاص به جوانان آرژانتین در آماده سازی بازگشت پرون از تبعید بپردازد.
هر دو فیلم پیام عوام فریبانه و ضد کمونیستی عدالت اجتماعی پرون را آزاد می کنند (قانون گرایی) تبلیغات به روز رسانیبه ویژه ، این گفتمان کثیف ، خودپسند و غیر صادقانه است. دیکتاتور پیر جلوی دوربین پشت میز ایستاده و روی صندلی تختی نشسته است. او نقش خود را به عنوان ستایش می کند کارگردان (تقریباً معادل دوس یا فورر) و با تکرار ژنرال اسپانیایی فرانسیسکو فرانکو ، تاریخ آمریکای لاتین را مبارزه ای بین ارزشهای اسپانیایی و استعمار انگلیس-ساکسون توصیف می کند. در این فیلم ها ، پرون به شدت از جنبش جوانان پرونیست ، از جمله بال مسلح آن صحبت می کند.
از سال 1970 ، گروه چریکی Peronist Montoneros در آرژانتین ، یکی از گروههای جوانان Peronist که گرایش انقلابی Peronist (Tendencia Revolucionaria del Peronismo) را تشکیل می دهند ، تشکیل شد که شامل گروه های دانشجویی دبیرستان و دانشگاه ، کارگران جوان و جوانان روستایی است. این فیلم ها در مادرید در میان آنها پخش شد و به زمینه بازگشت پرون در اکتبر 1973 و ریاست جمهوری دوم وی کمک کرد.
مونتونروس خواستار بازگشت پرون و ایجاد آن شد سوسیالیسم ملی (سوسیالیسم ملی گرایانه) از طریق تلاش چریکهای شهری. این به یک فاجعه غم انگیز ختم شد که هزاران جوان را هم در دولت های پرونیست (1972–1976 – پرون در 1974 درگذشت) و هم بعد از دیکتاتوری نظامی متعاقب آن (1976–1983) کشته شد.
در سال 1975 ، سولاناس آزاد شد پسران فیرو (خانه های آتش نشانی) ، بر اساس فیلمنامه خود ، تمثیلی از مونتونروس و جوانان پرونیست ، که با بازگشت فیرو (یعنی پرون) پایان می یابد. انتشار این فیلم خارق العاده ، در جریان آزار و اذیت شدید مونتونروس و جوانان پروونیست ، نشان دهنده شجاعت شخصی سولاناس است. توسط رژیم پرونیست سرکوب شد و تا سال 1984 در آرژانتین نمایش داده نمی شد.
(“فیرو” اشاره ای است به مارتین فیرو ، قهرمان شعر حماسی ژوزه هرناندز ، چاپ شده در دو بخش در دهه 1870 ، در مورد یک افسانه g اوچو [cowboy]که در آرژانتین بسیار خوانده می شود.)
چند دهه بعد ، سولاناس سقوط اقتصاد آرژانتین در سال 2001 و پیامدهای آن را در دو مستند شرح می دهد: نسل کشی اجتماعی (حافظه حافظهبه معنای واقعی کلمه ، خاطره سرقت – به اسپانیایی ، 2004) و عزت هیچ کس (شأن خدایان، 2005). این فیلم ها سیاست های دولت رئیس جمهور جناح راست پرونیست کارلوس منم ، از جمله خصوصی سازی هایی را که به نفع سرمایه مالی جهان و بورژوازی آرژانتین و تخریب برنامه های اجتماعی است ، محکوم می کنند.
توانایی سولاناس در افشای وضعیت مظلوم تحت ستم سرمایه داری به ویژه در این مورد مشهود است عزت هیچ کس. این مستند دو ساعته شامل مصاحبه با اعضای بخشهای بیشترین بهره برداری در آرژانتین است. آخرین مورد تأثیرات سقوط اقتصادی در سال 2001 ، حملات به آموزش و مراقبت های بهداشتی ، مبارزه کشاورزان کوچک برای جلوگیری از بازگشت مزارع خود از بانک ها ، کاروان های بیکار و سرکوب وحشیانه ای را که منجر به افزایش مقاومت مردم می شود ، توصیف می کند. .
در مجموع ، سولاناس 14 فیلم مستند و هفت فیلم سینمایی تولید کرده است.
شناسایی وی با پرونیسم مانع از تقبیح پرونیست منم راستگرای منم در سال 1989 به دلیل خیانت به وعده های انتخاباتی و خصوصی سازی شرکت های عمومی از جمله شرکت ملی نفت آرژانتین ، YPF نشد. به همین منظور ، کارگردان در سال 1991 توسط راهزنان منم مورد حمله شش گلوله قرار گرفت.
سولاناس نوشت ال لگادو (میثاق)، برای میراث سیاسی پرون. این در سال 2016 در رویدادی که توسط کنفدراسیون عمومی کارگران (CGT) سازماندهی شد ، منبع خیانت های بی شماری به طبقه کارگر آرژانتین و سازمان دهنده جوخه های مرگ ضد کمونیست در دهه 1970 صادر شد. هدف اعلام شده سولاناس از نوشتن این کتاب “پس انداز بود [Perón’s] پروژه استراتژیک برای رهایی. “
سولاناس همچنان اصرار داشت كه آخرین تلاش پرون برای “قطع وب جدید استعماری” است ، اما میراث وی تحویل داده شده است. “پس از ناپدید شدن پرون و پروژه او ، آرژانتین دچار یک فاجعه استراتژیک شد. ملت مانند یک کشتی بدون سکان ، در حال انجام پروژه های خارجی شده است. “
که سولاناس 80 ساله در آن زمان شکست “پروژه استراتژیک برای رهایی” آرژانتین را تا مرگ کارگردان بیش از چهار دهه قبل ، آنها نتوانسته بودند هیچ درس اساسی از تاریخ دشوار آرژانتین بگیرند. پرونیسم ، مانند همه جنبش های قدیمی بورژوا-ناسیونالیست ، مدتهاست که “پروژه های رهایی” را بر اساس ملی گرایی اقتصادی ، جایگزینی واردات و توسعه صنایع ملی رد می کند. همه آنها در حالی که بر توده های کارگران و مظلومانی که ادعا می کنند نمایندگی می کنند ، تسلیم سرمایه متحرک جهانی شده اند.
سولاناس به عنوان کارگردان توانایی این را داشت که به طور دقیق و انسانی شرایط وحشتناک و مبارزات قهرمانانه کارگران و جوانان در آرژانتین را در فیلم به تصویر بکشد. شجاعت و خلاقیت شخصی وی غیرقابل انکار بود. با این حال ، این خصوصیات به تنهایی نمی توانند جایگزین یک دیدگاه انقلابی واقعاً شوند.
[ad_2]