کارگردان آرژانتینی فرناندو “پینوت” سولاناس در 84 سالگی بر اثر ویروس کرونا درگذشت

کارگردان آرژانتینی فرناندو “پینو” سولاناس در 6 نوامبر در پاریس در سن 84 سالگی ، قربانی بیماری همه گیر COVID-19 درگذشت. در زمان مرگ ، وی سفیر آرژانتین در یونسکو بود که توسط دولت پرونیست رئیس جمهور آلبرتو فرناندز منصوب شد.

سولاناس در سال 1936 در دوران رکود بزرگ در بوینس آیرس متولد شد ، در دوره ای از تاریخ آرژانتین معروف به “دهه رسوا” (دهه بدنامی) ، که با کودتاهای نظامی و تهدید به کودتا ، فساد سیاسی و فلاکت اقتصادی برای توده ها مشخص می شود.

این سالهای متلاطم همچنین سازمانی از روشنفکران رادیکال موسوم به FORJA (Fuerza de Orientación Radical de la Joven Argentina – نیرویی برای جهت گیری رادیکال آرژانتین جوان) ایجاد کرد که مخالف امپریالیسم انگلیس و آمریکا بود. فرناندو سولاناس به ویژه تحت تأثیر فورجا و بعداً تحت تأثیر انقلاب کوبا در سال 1959 به رهبری فیدل کاسترو قرار گرفت. در دهه 1960 ، سولاناس خود را وقف ساخت فیلم هایی با آگاهی اجتماعی می کرد که شرایط توده های آرژانتین را به تصویر می کشید.

با این حال ، گرایش سیاسی برجسته وی به پرونیسم تبدیل شد و باقی ماند ، جنبشی که در سال 1956 به آن پیوست و تا زمان مرگ از آن حمایت می کرد. این جنبش توسط ژنرال خوان پرون در دهه 1940 تأسیس شد ، بر اساس ارتش ، بوروکراسی کارگری شرکت ها و بخشهایی از بورژوازی آرژانتین است. وی تحت تأثیر ناسیونالیسم بورژوایی و فاشیسم ، ضمن سرکوب مبارزه طبقاتی ، اغلب با خشونت ، توسعه ملی-سرمایه داری را تشویق کرد.

سولاناس یکی از بنیانگذاران گروه آزادی (گروه آزادیبخش فیلم) ، كه بخشی از آن از نئورئالیسم ایتالیا الگوبرداری شده و سعی دارد چشم مخاطبان را نسبت به واقعیتهای اجتماعی پنهان ، با پوشش قند كم یا بدون پوشش ، غالباً با بازیگران غیرحرفه ای باز كند. از جمله فیلم های مورد علاقه سولاناس ، فیلم های فدریکو فلینی بود لا استرادا (1954) و Gillo Pontecorvo’s نبرد الجزایر (1966) به اسپانیایی مصاحبه، سولاناس تحول هنری خود را چنین توصیف کرد: «من آن را دوست داشتم [Luchino] ویسکونتی ، من فلینی را پرستش کردم … اورسون ولز را دوست داشتم … و [Ingmar] برگمان “

گروه آزادی و گروههایی مانند آن مورد آزار و اذیت مقامات آرژانتینی قرار گرفتند ، از جمله رژیم آرامبورو (1955–1958) و دیکتاتوریهای اونگانیا و لانوس (1966–1973). سولاناس و بسیاری دیگر از اعضای سازمان بارها و بارها مجبور به تبعید شده اند. خود این فیلم ها در اروپا تکمیل شده اند. یک نمونه قابل توجه از گروه آزادی، توسط جراردو والژو قدیمی واقعی“ سفر طولانی به مرگ (مسیر پیاده روی مرگ ویهو ریلز است، 1968) ، در مورد بهره برداری از کارگران قند در شمال غربی آرژانتین ، در رم – از یک منفی که با خطر زیادی پس انداز شد – به اتمام رسید و متعاقباً در آرژانتین ممنوع شد.

اعضای این خطرات بسیار واقعی بودند فیلم ها رهایی و دیگر مدیران چپگرا با احتمال دستگیری ، شکنجه و ترور توسط جوخه های مرگ دولت روبرو هستند. Raymundo Gleyzer ، که یکی از بنیانگذاران است سینه د لا باز و در مورد کارگر در برزیل ، آرژانتین و مکزیک فیلم ساخت ، در سال 1976 در آرژانتین ربوده شد و “ناپدید شد” – یعنی کشته شد.

سولاناس همان سال پس از تهدیدهای جوخه های مرگ فاشیست موسوم به Triple A (اتحاد ضد کمونیست آرژانتین) و پس از فرار از تلاش آدم ربایی توسط عوامل دیکتاتوری نظامی ، آرژانتین را ترک کرد.

اولین فیلم بزرگ او ، ساعت کوره ها (ساعت شاخ، 1968) ، یک مستند سه قسمتی (1. نئو استعمار ، 2. عمل آزادی ، 3. خشونت و آزادی) ، همدردی صادقانه خود با مظلومین و ورشکستگی سیاست او را بیان می کند.