[ad_1]
B’Tselem ، یکی از برجسته ترین سازمان های حقوق بشری اسرائیل ، گزارشی منتشر کرده است که حاکی از آن است که اسرائیل یک دموکراسی نیست بلکه یک “رژیم آپارتاید” است که برتری یهودیان بر فلسطینیان را با تمام کنترل خود تحمیل می کند. زمین ها
این نه تنها سخنان منتقدان ظلم وحشیانه فلسطینیان توسط اسرائیل را تأیید می کند ، بلکه ورشکستگی تاریخی و اوج ارتجاعی پروژه صهیونیستی و همه این برنامه های ملی را تأیید می کند.
در طول جنگ 1967 ، اسرائیل کرانه باختری و بیت المقدس شرقی را که قبلاً تحت حکومت اردن بود ، و غزه را که قبلاً تحت کنترل مصر بود و از سال 2007 تحت محاصره اسرائیل بود ، تسخیر کرد. در مجموع بیش از پنج کشور در آنها زندگی می کنند میلیون فلسطینی.
در داخل اسرائیل ، تقریباً 2 میلیون شهروند فلسطینی تبار وجود دارد که یک پنجم کل جمعیت است ، به این معنی که فلسطینی ها حدود نیمی از جمعیت را در سرزمین های تحت کنترل اسرائیل تشکیل می دهند. این چهار گروه فلسطینی حقوق متفاوتی از یکدیگر دارند که از حقوق اسرائیلی های یهودی ساکن در همان مناطق (به جز غزه که هیچ اسکان اسرائیلی وجود ندارد) کمتر است.
همانطور که B’Tselem اشاره کرد ، “کل منطقه بین مدیترانه و رود اردن بر اساس یک اصل سازمان یافته است: پیشرفت و تقویت برتری یک گروه – یهودیان – بر گروه دیگر – فلسطینی ها.”
در گزارش B’Tselem ، “یک رژیم برتری یهودیان از رود اردن تا مدیترانه: این آپارتاید است” ، می گوید: “رژیم از طریق مهندسی جغرافیایی ، جمعیتی و فیزیکی ، یهودیان را قادر می سازد تا در یک منطقه همسایه با حقوق کامل ، از جمله تعیین سرنوشت خود زندگی کنند. در حالی که فلسطینی ها در واحدهای جداگانه ای زندگی می کنند و از حقوق کمتری برخوردار می شوند. این واجد شرایط یک رژیم آپارتاید است ، اگرچه به طور کلی اسرائیل به عنوان دموکراسی حمایت کننده از اشغال موقت تلقی می شود. “
طبق قوانین بین المللی ، آپارتاید یک جرم محسوب می شود. در سال 1973 ، مجمع عمومی سازمان ملل متحد خواستار تصویب کنوانسیون بین المللی مقابله و مجازات جرم آپارتاید شد که اساسنامه رم در دادگاه کیفری بین المللی سال 2002 آن را اقدامات غیرانسانی توصیف کرد که “در متن یک رژیم نهادینه شده از ستم و سلطه سیستماتیک انجام شده است.” توسط یک گروه نژادی بیش از هر گروه یا گروه نژادی دیگر و متعهد به منظور حفظ آن رژیم. “نه اسرائیل و نه حامی اصلی آن در ایالات متحده به اساسنامه رم پیوسته اند.
هاگی العد ، مدیر اجرایی B’Tselem ، گفت: “اسرائیل دموکراسی نیست که اشغال موقت داشته باشد. “این یک رژیم بین رود اردن و مدیترانه است و ما باید تصویر کامل را بررسی کنیم و ببینیم که این چیست: آپارتاید.”
به گفته وی ، بتسلم تنها نیست. گروه های حقوق بشر اسرائیلی ، گروه های چپ ، اصطلاحاً اردوگاه صلح ، حزب مرتس و سیاستمداران ، از جمله رئیس جمهور روون ریولین و نخست وزیران سابق ایهود باراک و ایهود اولمرت ، مدتهاست هشدار می دهند که در حالی که “هیچ آپارتایدی در اسرائیل وجود نداشت” ، اما در یک دامنه لغزنده است. . بیش از چند سیاستمدار استدلال کرده اند که بدون “راه حل دو کشور” ، اسرائیل به یک کشور آپارتاید تبدیل خواهد شد.
تابستان گذشته ، یش دین (دارای قانون است) ، دیگر گروه حقوق بشر اسرائیلی ، بیانیه حقوقی صادر کرد و استدلال کرد که اسرائیل از آپارتاید در کرانه باختری بهره برداری کرده است.
B’Tselem خیلی فراتر رفته و اسرائیل را با ذکر دو واقعه گذشته در رژیم آپارتاید گنجانده است. اولین قانون کاملا نژادپرستانه اسرائیل در مورد دولت ملی شامل اصل برتری یهودی به عنوان مبنای حقوقی دولت است. این شامل نه تنها یهودیان در اسرائیل بلکه در سراسر دیاسپورا است که به طور خودکار حق مهاجرت و تابعیت را دارند ، اگرچه اسرائیل “حق بازگشت” فلسطینیانی را که طی سالهای 1948-49 و 1967 عرب و اسرائیل فرار کرده یا از خانه های خود اخراج شده اند ، انکار می کند. د. جنگها وی همچنین اورشلیم را کامل و متحد به عنوان پایتخت اسرائیل اعلام کرد.
قانون دولت ملت به طور فعال یهودی سازی سرزمین های اشغالی و گسترش شهرک ها را ترویج می کند و می گوید: “دولت توسعه شهرک های یهودی را به عنوان یک ارزش ملی می داند و برای تشویق و تشویق ایجاد و تقویت چنین شهرک هایی اقدام خواهد کرد.”
این محرومیت اعراب را از جوامع منحصراً یهودی تحریم کرد ، زبان عربی را از موقعیت خود به عنوان زبان رسمی دولتی تنزل داد و به نمادهای یهودی ، از جمله اعلام هاتکوا به عنوان یک سرود ملی ، وضعیت رسمی و انحصاری داد. این امر با ازدواج با اسرائیلی ها و پناهجویان آینده که وارد اسرائیل می شوند ، از اخذ تابعیت اسرائیل از فلسطینیان جلوگیری می کند. به این ترتیب ، قانون چارچوبی را برای یک کشور آپارتاید فراهم می کند ، که هرگونه تعهد به برابری را خاتمه می دهد و آشکارا دولت را با ستم وحشیانه یک ملت ، فلسطینی ها مطابقت می دهد.
اگرچه مخالفت گسترده ای با قانون دولت ملی در میان یهودیان در اسرائیل و بدون آن وجود داشت ، اما به دلیل بزدلی و همدستی حزب مخالف کارگر ، این قانون نمی توانست در کنست بیان شود.
دوم ، دولت ائتلاف جناح راست نخست وزیر بنیامین نتانیاهو بارها برنامه های خود را برای الحاق بخشهایی از کرانه باختری اعلام کرده است. اگرچه این برنامه ها به دنبال “عادی سازی” روابط با امارات متحده عربی ، بحرین ، سودان و مراکش به تأخیر افتاده است ، اما در این هدف دولت ، که از احزاب فوق ملی گرایانه و مذهبی پشتیبانی می کنند ، هیچ خطایی وجود ندارد. به این ترتیب ، اسرائیل قصد دارد قدرت خود را بر فلسطینیان گسترش دهد و کشور فلسطین را کاملاً غیرممکن سازد.
اسرائیل در حال حاضر بسیاری از جنبه های زندگی را کنترل می کند ، از جمله ثبت جمعیت ، توزیع زمین ، لیست رأی دهندگان ، و حق یا امتناع از سفر به داخل ، ورود یا ترک هر قسمت از منطقه.
پس از طرح مسخره آمیز “طرح صلح” ترامپ که ژانویه گذشته اعلام کرد و از برنامه های نتانیاهو برای الحاق بخشهایی از غرب حمایت می کند ، تصدیق B’Tlemm مبنی بر اینکه اسرائیل یک کشور آپارتاید است ، این است که راه حل دو کشور مرده است. ساحل ، جایی که نزدیک به 500000 شهرک نشین اسرائیلی در آن زندگی می کنند. توافق نامه های ابراهیمی که چندین کشور عربی – با اشاره از عربستان سعودی – آن را امضا کرده اند ، گواهی رسمی مرگ ابتکار عمل عربی است. ابتکار عمل عربی در سال 2002 توسط ریاض آغاز شد و توسط اتحادیه عرب تصویب شد و منجر به عادی سازی روابط با اسرائیل با خروج کامل از مناطق اشغالی ، “حل و فصل عادلانه” مسئله پناهندگان فلسطینی بر اساس قطعنامه 194 سازمان ملل و ایجاد فلسطینی شد. کشوری با پایتختی بیت المقدس شرقی.
اینکه یک سازمان اسرائیلی اسرائیل را یک کشور آپارتاید و “رژیم برتری یهود” خوانده است ، تقلب لابی اسرائیل در اروپا و ایالات متحده را نشان می دهد ، بر اساس تعریف اتحاد بین المللی یادآوری هولوکاست (IHRA) ، که برابر است با انتقاد از سیاست های دولت اسرائیل ، از جمله سیاست نژادپرستانه آن در قبال فلسطینیان ، با یهودستیزی.
چرخش علنی به سیاست های آپارتاید محصول دو عامل اصلی است. نخست ، بحران سیاسی و اقتصادی حاد دولت صهیونیستی ، یکی از نابرابرترین بحران ها در کشورهای پیشرفته. دوم ، منطق پروژه صهیونیستی ، که به دنبال ایجاد یک کشور یهودی به عنوان پناهگاهی امن برای افرادی بود که به طرز وحشیانه ای مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند. با وحشت هولوکاست که برای توجیه ظلم و ستم مردم دیگر به کار گرفته شد ، تنها می توان چنین دولتی را با کاهش قدرت اجباری جمعیت بومی عرب به دست آورد.
ظهور جدید طبقه کارگر بین المللی در برابر نابرابری اجتماعی ، سرکوب و بی عدالتی اجتماعی زمینه را برای توده های کارگران یهودی و عرب در قالب یک مبارزه متحد برای سرنگونی دولت صهیونیستی و رژیم های مختلف بورژوازی عرب و جعل کشورهای سوسیالیست متحد بلی فراهم می کند.
این دیدگاهی است که کمیته بین المللی چهارم بین الملل (ICFI) برای آن می جنگد. ایجاد بخشهای ICFI در اسرائیل و خاورمیانه برای تأمین رهبری مورد نیاز برای انجام این مبارزه بسیار حیاتی است.
[ad_2]